ในทุกๆวันเราเห็นนวัตกรรมใหม่ๆเกิดขึ้นมาบนโลก สิ่งที่น่าสนใจ สิ่งที่เราคิดว่าน่าจะเอามาใช้พัฒนาโปรดักท์เราให้ดียิ่งขึ้น แต่น้อยครั้งมากที่เราจริงจังกับการประยุกต์ใช้อะไรใหม่ๆ ทำไม? หรือเพราะว่าการลงทุนครั้งนี้มันดูแล้วไม่คุ้มค่า?
ระหว่างบิสสิเนสอะนาลิสต์กับโปรดักท์เมเนเจอร์มันมีความแตกต่างกันอยู่ในบทบาทหน้าที่ คนหนึ่งวิเคราะห์ความเป็นไปได้ในการตอบสนองความต้องการของลูกค้า อีกคนมีหน้าที่หลักในการกำหนดความไปเป็นของโปรดักท์ … ใครเป็นใคร?
ทีมที่ดีคือทีมที่วิเคราะห์ความต้องการของลูกค้าได้ ทีมที่ยอดเยี่ยมคือทีมที่บอกลูกค้าได้ว่าพวกเขาต้องการอะไร (เพื่อแก้ปัญหานี้) การรวบรวมรีไควเม้นท์เป็นทักษะที่จำเป็นแต่มันไม่สร้างความแตกต่างให้เราเท่าไร … ฝึกทักษะการขุดค้นไว้จะดีกว่า
บทสนทนาระหว่างอาจารย์และเพื่อนร่วมชั้นเรียนของผมเมื่อนานมาแล้วให้แนวคิดที่ดีมากในการทำโปรดักท์ หน้าที่ของเราไม่ใช่ตามใจคนทุกคนแต่เลือกที่จะทำอะไรที่ดีที่สุดสำหรับคนบางคน
การเริ่มต้นซอฟต์แวร์ทุกตัวน่าสนใจที่เป้าหมายแรก จะเรียกว่าไมล์สโตนแรกก็ได้ บางคนอยากเห็นงานคุณภาพสูง บางคนสนใจแผนการพัฒนาซอฟต์แวร์แบบละเอียด … ไม่ใช่พวกนี้เลยที่เราต้องการ โปรโตไทป์ต่างหากที่ควรเป็นเป้าหมายแรกของเรา
คนทำโปรดักท์มีอำนาจอยู่ในมือ (อาจจะไม่รู้ตัว) อำนาจที่เราจะเลือกได้ว่าเราอยากทำอะไรออกมาให้โลกใบนี้ ว่ามันจะเป็นซอฟต์แวร์เวอร์ชั่นที่ 10 ของเรื่องเดิมที่น่าเบื่อหรือว่าจะเป็นเวอร์ชั่นแรกของเรื่องใหม่
ถามว่าใครควรเป็นคนออกแบบยูไอ? บางทีเราอยากจะผลักภาระนี้ไปให้ดีไซเนอร์ แน่นอนว่ามันคือหน้าที่ของพวกเขา แต่ผมคิดว่าเราในฐานะโปรแกรมเมอร์ควรฝึกหัดทักษะนี้ได้ด้วยครับ เพราะ …
อะไรคือปัจจัยสำคัญที่ชี้วัดว่า “นี่คือซอฟต์แวร์ที่ดี”? … คำถามที่ตอบไม่ยาก ซอฟต์แวร์ที่ดีคือซอฟต์แวร์ที่มีคนใช้ คำตอบที่ง่ายแต่ทำจริงๆยากไม่ใช่เล่น
ลองดูวิดีโอที่เล่าเรื่องเบื้องหลังการสร้างเฟสบุ๊ก แพลตฟอร์มแล้วได้แรงบันดาลใจดีมากครับ คิดเร็ว ทำเร็ว รับฟัง มีอำนาจตัดสินใจ ประหยัด และสร้างอิมแพค
การเขียนใหม่คือความเสี่ยงที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เพราะเรากำลังจะโยนความรู้ที่สะสมมาในโค๊ดเบสเดิมทิ้งไป เรากำลังยื่นโอกาสทางการตลาดให้คู่แข่งที่กำลังไล่ตามมา และสำคัญที่สุด “เราจะมั่นใจได้อย่างไรว่าการเขียนใหม่ครั้งนี้จะดีกว่าเดิม?” ทางเลือกที่ดีกว่า …มีแน่นอน 👉🏽