ฉันไม่มีวันจะได้เป็นคนที่เก่งที่สุด
คนนี้คือพ่อครัวที่เก่งที่สุด … ที่เข้าแข่งขัน
เธอคือคนที่สวยที่สุด … ที่เข้าประกวด
สาวน้อยคนนั้นคือคนที่ร้องเพลงเพราะที่สุด … ในรายการนี้
พ่อหนุ่มคนนี้คือคนที่โซโล่กีต้าร์ได้มันที่สุด … ที่ฉันเคยเห็นมา
แล้วคนที่ไม่ได้เข้าแข่งขันมาสเตอร์เชฟ แล้วคนที่ไม่ได้อยู่ในเวทีประกวดมิสยูนิเวิร์ส ไหนจะนักร้องสมัครเล่นที่ตัดสินใจไม่ไปออดิชั่นกับเดอะวอยซ์ แล้วมือกีต้าร์เทพที่ฉันไม่เคยมีบุญให้เห็นได้ฟังอีกล่ะ
คำว่า “… ที่สุด” นั้นวัดไม่ได้และอาจจะไม่มีอยู่จริง
ฉันคือโปรเจกต์ เมเนเจอร์ที่เก่งที่สุด … เทียบกับอะไร กับใคร ด้วยมาตรฐานไหน? ที่สำคัญกว่าคือเทียบไปเพื่ออะไรวัดไปให้ได้อะไร? เมื่อไม่ว่าจะมองถึงเรื่องไหนอาชีพอะไรทักษะด้านไหน
ถ้าเรารู้อยู่แล้วว่าเราไม่มีวันจะเก่งที่สุดในเรื่องพวกนั้นได้ ไม่ว่าจะยังไงก็จะมีคนที่เก่งกว่าเราในทุกเรื่องเสมอ
“ผมว่าคนนี้เก่งกว่าคุณนะ” — ยินดีด้วยกับความเก่งกาจของคนนั้นครับ
“วัดกันตัวต่อตัวแล้วนะ ผมว่าทีมนั้นเก่งกว่าทีมคุณ” — หรอครับ ดีฮะ
มันจำเป็นหรือที่เราต้อง่สนใจว่าจะเก่งที่สุดรึเปล่า หรือเราเพียงแค่สนใจแค่ว่าทำให้ตัวเองและคนรอบข้างมีความสุขมั้ย ตัวเอง ครอบครัว เพื่อนร่วมงาน พาร์ทเนอร์ ลูกค้า และสังคม … ถ้านั่นมันหมายถึงการต้องพัฒนาตัวเองไปในทักษะเชิงกว้างหรือเชิงลึกก็ถือว่าเป็นผลดีต่อตัวเองไป
อย่าหมกมุ่นเรื่องทำให้ตัวเองเก่งที่สุดในเรื่องใดๆก็ตาม แต่แค่พยายามทำให้ทุกวันเรารู้สึกภูมิใจกับงานที่ได้ทำ ให้ตัวเองรู้สึกว่าวันนี้เราให้บริการคนรอบข้างได้ดีกว่าเมื่อวานแค่สักเพียงเล็กน้อยก็เพียงพอแล้ว