ในระหว่างที่เรานั่งเขียนแผน … ใจนึงก็คิดไปว่า “มันไม่เวิร์คแบบนี้หรอก” (มีแพลนไหนเวิร์คบ้าง?)
ปัจจัยหลักที่ทำให้ต้องคิดแบบนี้คือเรามีจำนวนทาร์กสในแพลนมากเกินไป จริงอยู่ที่งานนี้มันเป็นโปรเจกต์ระยะยาวประมาณ 15 เดือน แต่มันก็ยังให้รู้สึกอยู่ดีว่าทาร์กสมันเยอะมาก ถึงแม้จะพยายามเขียนเฉพาะทาร์กสหลักๆแล้วก็ตาม มันอาจจะเป็นสัญญาณบอกเหตุบางอย่างว่า “นี่ไม่ถูกต้องแล้ว”
หรือเราให้ความสำคัญกับงานย่อยๆมากเกินไป ทาร์กส, ซับ-ทาร์กส, เอ็นจิเนียริ่ง-ทาร์กส ยิบย่อยเต็มไปหมด มันเห็นแล้วท้อใจ มันเสียเวลานั่งคิดและไล่เขียนให้ครบ และมันเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา รวมๆแล้วมันอาจจะมากเกินไป
ผ่านไปสองชม. เราก็จะนึกได้ว่าเราควรวางแผนโดยมองไมล์สโตนเป็นหลักมากกว่า
เราควรเริ่มต้นจากบนสุดเสมอ
- เป้าหมายของโปรเจกต์
- เป้าหมายของเฟส
- ทาร์กสสำคัญๆ เช่นฟีเจอร์ที่ต้องมี และงานไอทีที่ต้องจัดการ (เซ็ตอัพเซิร์ฟเวอร์, ดีพลอย, ทดสอบระบบ)
แค่นี้ก็พอ ยิบย่อยมันเป็นเรื่องภายในที่เราควรจัดการสื่อสารและประสานงานกันเองได้ มากไปละเอียดไปมันเพิ่มความเครียดและกดดันให้ทีมงานอย่างไม่จำเป็น