ในมุมหนึ่งเมื่อใครสักคนจ่ายเงินเพื่อใช้โปรดักท์ของเรา คนนั้นก็กลายเป็นลูกค้าของเรา … แต่เขาไม่ได้เป็นเจ้าของชีวิตเรา
ในอีกมุมหนึ่งเมื่อเราจ่ายเงินเพื่อให้ใครสักคนมาช่วยสร้างโปรดักท์ให้เรา เขาได้กลายมาเป็นเพื่อนร่วมงาน แค่นั้น และเขาก็ไม่ได้ติดค้างอะไรเราเลยสักอย่างเดียว
การจ่ายเงินให้ใครสักคนไม่ได้แปลว่าเรามีสิทธิ์ในเวลาของพวกเขา สิทธิ์ในการควบคุมความคิดของพวกเขาหรือสิทธิ์ในการล่วงละเมิดความเป็นส่วนตัวของพวกเขา เราไม่มีสิทธิ์อะไรพวกนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
- เมื่อเราเห็นใครบางคนโวยวายใส่พนักงานเสิร์ฟผู้ซึ่งเสิร์ฟอาหารผิดโต๊ะ
- เมื่อเราเห็นใครบางคนโพสต์ต่อว่า (อย่างไม่สุภาพ) แต่ช่างตัดผมเพราะผลงานออกมาไม่เหมือนในแมกกาซีนแบบเป๊ะๆ
- เมื่อเรารู้จักผู้นำบางคนที่ต้องการการตอบสนองจากทีมงานแบบ 24 ชั่วโมง 7 วันต่อสัปดาห์
สิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องถูกต้องหรือไม่ — คงไม่ใช่หรอกมั้ง
เราคิดว่าเงินสามารถซื้อได้ทุกอย่างแม้แต่สิทธิ์ในการดุด่า สิทธิ์ในการด้อยค่าบางคน และอำนาจในการควบคุมความเป็นส่วนตัวของคนอื่น?
ไม่ ไม่ และ ไม่
ถึงแม้เราจะเป็นผู้จ่ายเงิน เมื่อเราต้องการอะไรบางอย่างกลับมา ทางเดียวที่เราทำได้คือร้องขอความช่วยเหลือ สร้างแรงบันดาลใจให้พวกเขาลงมือทำ และกล่าวคำขอบคุณทุกครั้ง
แน่นอนว่ามันยากกว่าการเรียกร้องไม่มีที่สิ้นสุด การออกคำสั่ง การบังคับขู่เข็ญด้วยอำนาจในมือ
แต่นั่นคือสิ่งที่ผู้นำตัวจริงแสดงออกมา ด้วยการปฏิบัติต่อทุกคนด้วยการให้เกียรติ ด้วยการเตรียมตัวให้พร้อมเมื่อถูกปฏิเสธ และเรียนรู้ที่จะโน้มน้าวมากกว่าหลอกลวง
จำไว้ว่าพวกเขาไม่ได้ติดค้างอะไรเราเลยแม้แต่น้อย