อืมม … บางทีเราก็โกหกตัวเองอย่างหน้าไม่อาย … กับการเลือกที่จะไม่ทำอะไรบางอย่างที่ควรจะทำ
เราบอกตัวเองว่า … เมื่อฉันมีทีมงานพร้อมฉันถึงจะทำเรื่องพวกนี้
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มวางแผนและแทรคงานอย่างเป็นระบบ
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มปรับปรุงโค๊ดเบสให้ดีกว่านี้
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มคิดเรื่องการทำให้ยูไอมันเหมือนกันในทุกหน้า
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มจัดระเบียบงานแอดมิน
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มเขียนเอกสารทางเทคนิค
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มออกแบบกระบวนการประเมินผลการทำงาน
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มสร้างวัฒนธรรมองค์กรที่ยืดหยุ่น
- เมื่อมีคนพร้อมฉันถึงจะเริ่มต้นการสื่อสารกับทีมงานอย่างสม่ำเสมอ
จริงอยู่ว่าคนหนึ่งคนไม่สามารถทำงานได้ทุกเรื่องแต่คนห้าคนนั้นทำอะไรได้มากมาย ทั้งเรื่องงานที่เป็นงานและเรื่องรอบข้างที่ส่งเสริมให้การทำงานนั้นมีประสิทธิภาพมากขึ้น และเราไม่จำเป็นต้องรอให้มีคน 20 คนเพื่อเริ่มต้นการทำอะไรที่เป็นระเบียบและมีมาตรฐาน
กลับกลายเป็นว่าการเริ่มต้นด้วยคนห้าคนนั้นง่ายกว่า 20 คนในหลายๆมุมด้วยซ้ำไป ไม่ยุ่งยาก ไม่เรื่องเยอะ ไม่เยิ่นเย้อ ไม่เสียเวลามาก … เพราะยิ่งมีหนี้ (โค๊ดเบสขนาดใหญ่ เอกสารที่ต้องเคลียร์กองโต ลูกค้าที่ค้างอยู่ในคิวหลายราย และอื่นๆ) มาก เรายิ่งไม่อยากหันไปมองมัน ยิ่งมีดินพอกอยู่เท่าไรเรายิ่งไม่อยากเอื้อมมือไปแซะมันออกจากหางอ้วนๆของเรามากขึ้นเท่านั้น
มีคนพูดไว้ว่า “ถ้าไม่ใช่วันนี้ก็ไม่มีอีกแล้ว — It’s now or never.” ซึ่งก็จริง ถ้าวันนี้จะหลอกตัวเองว่าต้องรอให้มีทีมงานพร้อมกว่านี้แล้วค่อยทำงานที่จำเป็น ก็คงไปไหนได้ไม่ไกลกว่าที่เป็นอยู่เท่าไร
ความขี้เกียจเข้ามาครอบงำคนเราอยู่บ่อยครั้ง ความขี้เกียจจะเป็นตัวกระตุ้นให้เรามองหาข้ออ้างที่จะ … ขี้เกียจต่อไปและต่อไป และหนึ่งในข้ออ้างที่ไร้สาระที่สุดคือ … ต้องรอให้มีทีมงานพร้อมกว่านี้