ผมไม่รู้อะไรหลายเรื่องมาก ไม่ใช่แบบนั้น ไม่ใช่แบบที่ว่าผมไม่รู้เรื่องการแพทย์ ไม่รู้เรื่องเครื่องกล ไม่รู้เรื่องสูตรการคำนวณทางการเงินและบัญชี ไม่รู้เรื่องการปลูกมะนาว หรือไม่รู้เรื่องการขายของทางเฟสบุ๊ก
แต่ผมหมายถึงการที่ผมตอบว่า “หรอ ไม่รู้หวะ”, “เรื่องอะไรนะ? ไม่เคยได้ยิน”, “อ่าวหรอ เล่าให้ฟังหน่อยว่ามันเป็นยังไง?” … เมื่อเจอคำถามที่ว่า “แกรู้เรื่องนี้มั้ย?” จากเพื่อนๆ
ผมไม่รู้อะไรหลายสิ่งหลายอย่างมากเพราะผมไม่ดูทีวีไทย ไม่ดูละคร ไม่ดูไม่ฟังข่าว ไม่อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่เปิดเฟสบุ๊กฟีด ไม่อ่านพันทิป ไม่มีดราม่า … ผมไม่รู้อะไรเลยถึงขนาดที่คุยกับเพื่อนว่าถ้ามีสอบวิชาความรู้รอบตัวนี่ผมคงสอบตกแน่นอน
แต่ผมกลับรู้สึกดีเมื่อได้ตอบว่า “ไม่รู้ ไม่เห็น ไม่เข้าใจ ไม่เคยได้ยิน” ทำไม? เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองได้เลือกใช้เวลาไปกับสิ่งที่ผมเชื่อว่าจะเป็นประโยชน์กับตัวเองมากกว่า พูดอีกนัยนึงคือผมเลือกแล้วว่าการรับรู้เรื่องพวกนั้นไม่ได้ช่วยให้ชีวิตผมมีอะไรดีขึ้นนั่นเอง
ดูเหมือนหลงตัวเอง — ไม่ครับ ผมแค่พยายามเลือกใช้เวลาพลังงานและพื้นที่สมองให้เหมาะสมกับความเป็นตัวเองให้มากที่สุด มันคือการจัดลำดับความสำคัญ มันคือการเลือกแนวทางพัฒนาตัวเอง
การที่ผมไม่รู้หลายเรื่องทำให้ผมรู้อะไรอีกหลายๆเรื่อง
มันทำให้ผมมีเวลาได้รับรู้เรื่องราวที่ผมสนใจ ธุรกิจ การบริหาร เทคโนโลยี ซอฟต์แวร์ โปรดักท์ ดีไซน์ ปรัชญา แรงบันดาลใจ แต่งบ้าน เข้าครัว ชีวิตและสุขภาพ ซึ่งมันเพียงพอที่ผมจะสร้างความเป็นตัวตนของตัวเองขึ้นมาได้อย่างมั่นใจ
บางครั้งการได้มาซึ่งสิ่งที่เราต้องการต้องเริ่มต้นด้วยการพูดว่า “ไม่” มากกว่า “ใช่” 😎