ปกติแล้วผมเป็นคนไม่ค่อยยึดติดกับอะไรมากนัก ในเรื่องธุรกิจผมพร้อมเดินหนีออกจากโปรดักท์ออกจากพาร์ทเนอร์ออกจากลูกค้าได้ถ้ามันเป็นเรื่องที่ต้องทำ ผมพร้อมปฏิเสธเงินจากภายนอก ผมพร้อมแม้แต่จะเดินออกจากบริษัทที่ผมสร้างมา … ไม่มีเคียดแค้น ไม่มีเอาคืน
แต่ระหว่างที่ผมยังมีตัวตนอยู่ในบริษัทนี้ หนึ่งในน้อยเรื่องที่ผมหวงมากถึงมากที่สุดคือหุ้นในบริษัท หุ้นหมายถึงอำนาจ และอำนาจคือที่มาของความมีอิสระ และความมีอิสระคือสิ่งที่ผลักดันให้ผมมีแรงใจจะทำงานนี้ต่อไป
ตอนนี้ยังไม่มีความมั่นคงในบริษัท ตอนนี้ผมยังต้องหาเงินสนับสนุนจากภายนอกทั้งจากการขายและผ่านทางนักลงทุน ไม่เลยผมไม่อยากได้นักลงทุนมาแบ่งสัดส่วนหุ้นในบริษัทแต่ผมก็รู้ดีว่าหุ้นเปล่าๆคือสิ่งที่ไร้ค่า
ผมถือหุ้น 90% ในบริษัทที่มีมูลค่าหนึ่งล้านบาทแปลว่าผมมีส่วนแบ่งเก้าแสนบาท
ผมถือหุ้น 10% ในบริษัทที่มีมูลค่า 10 ล้านบาทแปลว่าผมมีส่วนแบ่งหนึ่งล้านบาท
จำนวนหุ้นไม่สำคัญเท่ามูลค่าของมัน แต่ความแตกต่างระหว่าง 90% กับ 10% คืออำนาจการตัดสินใจความเป็นไปในบริษัทซึ่งอาจจะมีค่ามากกว่าหุ้นและเงินเป็นไหนๆ
มันจึงทำใจยากทุกครั้งที่ต้องคุยเรื่องการแบ่งหุ้นเท่านั้นเท่านี้ให้คนนอก มันเหมือนผมถูกริดรอนสิทธิ์ไปเรื่อยๆ
ผมอาจจะคิดมากเกินไป นักลงทุนที่ไม่เข้ามาก้าวก่ายก็มีเยอะแยะ และถึงตอนนี้เงินสดอาจจะสำคัญกว่าอำนาจการตัดสินใจ ไม่มีเงินก็ไม่มีบริษัทแล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ผมตัดสินใจอีกต่อไป
แต่มันเหมือนเป็นความรู้สึกลึกๆในใจที่บอกว่า “อย่าเพิ่งเสียสละหุ้นขนาดนั้นตอนนี้ ถ่วงไว้ ยื้อไว้ให้นานที่สุดแล้วจะดีเอง” 🤔