คนทำงานแบ่งได้สองประเภท คนทำงานด้วยสมอง (Thinker) กับคนทำงานด้วยสองมือ (Doer) เปรียบเหมือนคนหนึ่งคิดอีกคนหนึ่งลงมือทำ ในองค์กรส่วนใหญ่ที่มีโครงสร้างเป็นพีระมิดคนคิดจะได้รับความสำคัญมากกว่าคนทำเสมอ ทำไมถึงเป็นแบบนั้น?
- ในเมื่อถ้ามีคนคิดแต่ไม่มีคนทำทุกอย่างที่ฝันก็จะเป็นได้แค่ฝันต่อไป
- ในเมื่อคนคิดทำงานอย่างที่คนทำทำไม่ได้
- ในเมื่อคนคิดก็ผิดพลาดได้และผิดพลาดบ่อยด้วย
- ในเมื่อคนคิดไม่ได้เก่งและฉลาดกว่าคนทำเสมอไป
- ในเมื่อคนคิดอยู่ห่างจากความเป็นจริงไม่เหมือนคนทำที่รู้และเห็นทุกอย่าง
ในอนาคตอีกไม่นานความอยู่รอดและก้าวหน้าขององค์กรใดๆจะขึ้นอยู่กับการให้ความสำคัญของคนสองประเภทนี้ที่เท่าหรือใกล้เคียงกันมากกว่าที่เป็นอยู่
- คนทำไม่จำเป็นต้องเป็นลูกน้องของคนคิดอีกต่อไป
- คนทำไม่จำเป็นต้องปรับตัวเองให้กลายมาเป็นคนคิด
- คนทำมีสิทธิจะได้ผลตอบแทนเท่าเทียมหรือสูงกว่าที่คนคิดมีสิทธิจะได้
องค์กรส่วนใหญ่จะบอกว่า “เราจะให้ผลตอบแทนอย่างดีกับคนที่เก่งจริง ไม่ว่าจะอยู่ตำแหน่งไหนก็ตาม” แต่กรณีแบบนี้ส่วนใหญ่มันเป็นข้อยกเว้น เปรียบได้กับปรากฏการณ์ธรรมชาติที่ 20 ปีเกิดขึ้นหนึ่งครั้ง มันต้องต่อสู้ฝ่าฟันกันมากมายกว่าที่จะทำให้คนทำอยู่ในสถานะพิเศษเหมือนคนคิด
มันผิดก็ตรงนี้แหละ แทนที่จะนั่งหาเหตุผลว่าทำไมคนนั้นไม่มีสิทธิ์ได้สิ่งที่เขาคู่ควร มานั่งคุยกันดีกว่าว่าเราสมควรให้อะไรคนนี้เพิ่มบ้าง
คนคิดต้องมีคนทำ … ไม่มีใครสำคัญกว่าใครในโลกอนาคตอันใกล้นี้