ในช่วงเวลาไม่ปกติ มันก็ไม่ปกติถ้าเรายังทำตัวแบบปกติ
แต่มันก็ผิดปกติเหมือนกันถ้าเราจะไม่พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
ในช่วงเวลาวิกฤต สถานการณ์จะบีบบังคับให้เราต้องมองโลกแง่ใหม่ ต้องรับมือกับปัญหาแบบใหม่ ต้องเรียนรู้ที่จะต่อสู้กับความท้าทายที่ต่างออกไป
เป้าหมายระยะสั้นและกลางอาจจะเปลี่ยนไปแต่เป้าหมายระยะยาวยังคงเดิม (มันไม่ควรจะถูกสั่นคลอนจนต้องล้มเลิกไปง่ายๆ) การตอบสนองกับจังหวะวิกฤตอย่างตื่นตูมเกินไปไม่ใช่เรื่องดี
- ลบแผนทุกอย่างทิ้งหมด
- ออกกฎเกณฑ์ที่บีบบังคับทีมงานมากกว่าเดิม
- ไม่เอาใจเขามาใส่ใจเรา
- กดดัน ติดตาม ตรวจสอบมากเกินไป
ในช่วงเวลาวิกฤตเรายิ่งต้องใจเย็นๆ ไม่ใช่ประมาทแต่ไม่ตื่นตระหนก
ในช่วงเวลาวิกฤตเรายิ่งต้องเชื่อใจคนในทีม ไม่ใช่อ่อนแอแต่เป็นการซื้อใจคน
ในช่วงเวลาวิกฤต … แน่นอนว่าแผนที่เตรียมไว้มันไม่ดีพอแล้ว เราต้องแก้ไขปรับปรุงกันใหม่ นั่นคือเรื่องงาน แต่แผนและระเบียบขั้นตอนไม่เคยสร้างความสำเร็จ คนต่างหากที่ใช่
จำเป็นแค่ไหนที่ต้องเช็คเช้า สาย บ่าย เย็นว่าใครทำงานหรือไม่ทำงาน
จำเป็นแค่ไหนที่ต้องบังคับให้ใครต่อใครทำงานวันหยุด
จำเป็นแค่ไหนที่ในช่วงเวลาแบบนี้ … ทุกคนต้องมาแบกภาระเรื่องงานที่หนักกว่าเดิม
อย่าคิดว่าวิกฤตแก้ไขได้ด้วยการทำงานหนักขึ้นเสมอไปภายใต้ความกดดันที่มากขึ้น … มันแก้ไขได้ด้วยความมีน้ำใจ ความจริงใจ ความใส่ใจ และความเคารพซึ่งกันและกัน