บางครั้งการเป็นพี่เลี้ยงคือการทำตัวออกห่างเพื่อให้การเรียนรู้และสร้างประสบการณ์เกิดขึ้นกับคนที่เราดูแลปลุกปั้นอยู่
หน้าที่และขั้นตอนที่ควรจะเป็นคือเราให้ความรู้และให้คำแนะนำอยู่หลังเวที … ไม่ใช่เดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับพวกเขา เมื่อมีเราอยู่ใกล้ๆ
- พวกเขาไม่กล้าพูดไม่กล้าแสดงออก
- พวกเขาไม่รู้สึกกดดันที่ต้องรับคำถามและแลกเปลี่ยนบทสนทนากับอีกฝ่าย
- และที่สำคัญ … เราจะห้ามตัวเองไม่ให้ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือไม่ได้
จากเดิมที่การเรียนรู้ 100% จะเกิดขึ้น น้องๆของเราอาจจะได้เรียนรู้แค่ 20% … จากการฟังเราพูด — ไม่เวิร์ค
ทางเลือกที่ดีกว่าคือการโยนลงน้ำ
แน่นอนว่าไม่มีใครพร้อมทุกอย่างในทุกสถานการณ์ การพัฒนาจะเกิดขึ้นเมื่อเราเผชิญหน้ากับสิ่งใหม่กับเหตุการณ์และคำถามแปลกๆ … ถ้าเราเป็นห่วงมากเกินไปเรากำลังทำร้ายพวกเขาทางอ้อม
ปล่อยเลย แค่ทำให้แน่ใจก่อนว่าเราเตรียมตัวพวกเขาให้พร้อมระดับหนึ่งแล้ว และบ่อน้ำนั้นไม่ลึกเกินไป เกินว่าจะขาเหยียบถึง และเกินว่าจะแก้ไขสถานการณ์ข้อผิดพลาดของพวกเขาได้
หน้าที่ของเราคือยืนอยู่หลังเวทีเหมือนเป็นโค้ช ไม่ใช่ขึ้นไปโชว์โซโล่เดียวเสียเอง 🎸 🎻 🥁