ผมพูดอย่างนี้บ่อยๆ “ผมไม่รู้ว่า …”, “ผมไม่แน่ใจว่า …”, “ผมได้ยินมาว่า …” เช่น
- ผมไม่รู้ว่าใครจะมาร่วมงานนี้มั่งหวะ
- ผมไม่แน่ใจว่าเค้าแก้บั๊กนี้รึยัง
- ผมได้ยินมาว่าลูกค้าโอเคกับงานที่เสนอไปแล้วนะ
มันไม่ใช่ข้อเท็จจริง เป็นแค่การคาดเดาที่ไม่สามารถเอาไปใช้ประกอบการตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เช่น
- ถ้าคนนี้ไม่มาร่วมงานนี้ก็ไม่มีประโยชน์ที่เราจะไป
- ถ้าบั๊กนี้ถูกแก้ไขเรียบร้อยแล้วเราก็พร้อมทำเดโม่
- ถ้าลูกค้าโอเคแล้วจริงๆเราจะได้เริ่มต้นการติดต่อเวนเดอร์
ผมได้ยินตัวเองพูดแบบนั้นบ่อยๆ ผมได้ยินคนอื่นพูดแบบนั้นอยู่เรื่อยๆ จนเมื่อวานผมมีความคิดขึ้นมาว่า … ไม่รู้แล้วไงวะ? ไม่รู้ก็ไปทำให้รู้สิ
ผมจึงบอกตัวเองว่าต่อไปนี้ เมื่อไรที่ขึ้นต้นด้วยประโยคที่ว่า “ผมไม่รู้ …”, “ผมไม่ชัวร์ …” ต้องต่อท้ายด้วย “เดี๋ยวผมจะไปหาข้อมูลมา”, “เดี๋ยวผมจะลองถามคนนั้นให้”, “เดี๋ยวผมจะแอบสืบราชการลับดู”
ถ้ามันสำคัญพอที่เราจะพูดว่า “ไม่รู้” มันก็สำคัญพอที่เราจะหาว่าความจริงมันคืออะไร
การไม่รู้ครั้งแรกนั้นเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าคุยกันครั้งที่สองสามสี่แล้วยังไม่รู้อยู่เหมือนเดิม … อืม อันนี้ก็ไม่ค่อยดีเท่าไร