หนึ่งในแนวทางค้นหาความสร้างสรรค์คือการลืม
ลืมว่าเรามีอะไรอยู่บ้าง
ลืมว่าเรามีกรอบอะไรที่ต้องทำตาม
ลืมว่าอุปสรรคมีมากแค่ไหน
ลืมว่าวันนี้เราความความสามารถเพียงพอมั้ย
ลืมเพื่อสร้างสิ่งใหม่ ลืมว่าตอนนี้ซอฟต์แวร์ของฉันเป็นแบบนี้และมันมีข้อจำกัดมากมาย
ลืมเพื่อหยุดพูดว่า “ไม่ได้หรอก ระบบเราไม่ซัพพอร์ต”
ลืมเพื่อสร้างวิสัยทัศน์ที่ดีกว่า
ลืมเพื่อการวาดฝันแล้วเดินย้อนหลังกลับมาหาขั้นตอนที่จำเป็น
ลืมคำว่า “เป็นไปไม่ได้” เพื่อเริ่มต้นแนวคิดที่ว่า “โอเค ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นแบบนี้นะ บอกผมหน่อยว่าเราต้องทำอะไรบ้าง”
การคิดไกลและเดินย้อนหลังคือทางเดียวสู่นวัตกรรม … และมันเริ่มจากการลืม