เคยตั้งคำถามในใจกันใช่มั้ยว่า “เฮ้ย งานนี้ทำไมกูต้องทำด้วยวะ?”
เคยกังขากับคำสั่งจากเบื้องบนใช่มั้ยตอนที่โดนย้ายให้ไปช่วยงานอีกทีมหนึ่ง
เคยรู้สึกหดหู่บ้างมั้ยที่เถียงเท่าไรก็แพ้ งานแปลกๆเร่งๆตกมาเป็นภาระของทีม
นั่นคือสัญญาณของความแยกแตก (เล็กๆ) ในการทำงานร่วมกันภายในองค์กรใหญ่
ประเด็นก็คือต่างคนต่างมีเป้าหมายในใจ ทุกทีมก็มีภาระหน้าที่ที่ถูกกำหนดมาต่างกัน เมื่อเป้าหมายขององค์กรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว การปรับสภาพทีมให้รับกับหน้าที่ใหม่ต้องใช้เวลา ยิ่งการปรับตัวปรับใจของเราให้ทำอะไรที่เราไม่เห็นด้วยยิ่งยากเข้าไปใหญ่ … ความรู้สึกแตกแยกและต่อต้านจึงเกิดขึ้น
มันไม่ใช่เรื่องแปลก มันไม่ใช่เรื่องผิด มันเป็นเรื่องของความรู้สึกที่มนุษย์ทุกคนมี รัก ชอบ เกลียด สนุก เบื่อหน่าย ผมและทีมงานก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน ถึงแม้ภายในเราจะไม่เคยเกี่ยงงานกันแต่เมื่อเป็นเรื่องที่ควรจะเป็นความรับผิดชอบของอีกทีมหนึ่ง (เวนเดอร์และพาร์ทเนอร์) แต่ถูกโยนมาทางนี้ พวกผมก็จะมีอารมณ์หงุดหงิดตลอดว่า “นี่ก็งานกูหรอ?”
ผมไม่อยากทำทีมผมก็ไม่อยากทำแต่สรุปสุดท้ายต้องจำใจทำเพราะเมื่อมองไปที่เป้าหมายใหญ่ของโปรเจกต์หรือองค์กร มันจำเป็นต้องมีใครสักคนที่ต้องทำ … ความรู้สึกแตกแยกและต่อต้านนั้นมีแน่นอนแต่ไม่รุนแรงเท่าสิ่งที่เกิดขึ้นในองค์กรใหญ่ ผมรู้สึกว่าเคล็ดลับมันอยู่ตรงนี้นะ
เพราะพวกผมมีเป้าหมายหลักเป้าหมายเดียวที่เชื่อมโยงโดยตรงกับงานที่ต้องจำใจทำ ถ้าทีมผมไม่ทำโปรเจกต์ก็ไปไม่รอด
แต่ในองค์กรใหญ่ มีหลายทีมหลายเป้าหมาย การสลับสับเปลี่ยนจึงมีโอกาสสูงที่จะสร้างความขัดแย้งให้เกิดขึ้น ถึงแม้เป้าหมายสูงสุดคือการทำให้องค์กรได้ประโยชน์ แต่นี่มันงานของอีกทีมเป้าหมายของอีกคน … ทำไมฉันต้องทำ ทำไมฉันต้องเกี่ยว มันไม่มีประโยชน์อะไรกับทีมฉันเลย
ความจริงคือมันเป็นเรื่องยากที่จะหลีกเลี่ยงความแตกแยกนี้ในองค์กรใหญ่แต่ได้แปลว่าจะเป็นไปไม่ได้ แนวทางที่ผมคิดว่าพอช่วยได้คือ
- อย่าเปลี่ยนเป้าหมายขององค์กรบ่อยเกินไป (พูดง่ายทำยาก 😑)
- อย่าพยายามออกคำสั่งเฉพาะกิจให้ทีมนั้นมาช่วยทีมนี้คนนี้ไปช่วยงานนู้น การตัดสินใจอย่ายึดแต่ปริมาณงานและผลประโยชน์เป็นหลักเพียงด้านเดียว ต้องพิจารณาความเหมาะสมและความเสี่ยงด้านคนด้วย
- กี๊ฟแอนด์เทค (Give and Take) ความหมายคืออย่าให้ทีมใดได้รับความช่วยเหลือทุกครั้งในขณะที่อีกทีมหนึ่งก็มีหน้าที่แค่ช่วยเหลือคนอื่นตลอดเวลา มีให้มีรับ มีได้ประโยชน์มีตอบแทนกัน … ทำงานและอยู่ร่วมกันด้วยใจครับ
ป.ล. เขียนบทความนี้ด้วยสมมติฐานที่ว่าผู้มีอำนาจชี้ซ้ายชี้ขวาจะใส่ใจความรู้สึกของคนทำงานจริงสักนิดนึงอะนะ 🤭