เราทุกคนใช้ชีวิตอยู่บนความคาดหวัง
- ฟีเจอร์ที่ต้องทำ
- บั้กที่ต้องแก้
- มีตติ้งในปฏิทิน
- อีเมลที่ต้องตอบ
- เบอร์โทรศัพท์ที่ต้องกด
- รายงานที่ต้องส่ง
- เวปไซต์ที่ต้องอัพเดท
- รายจ่ายที่ต้องจัดการ
- เพื่อนร่วมทีมที่ต้องดูแล
- รายได้ที่ต้องหามา
- ลูกค้าที่ต้องหาเพิ่ม
- งานเลี้ยงที่ตอบตกลง
- บล็อกที่ต้องเขียน
- โรงยิมที่ต้องเข้า
- ทางเลือกที่ต้องตัดสินใจ
- อาหารดีๆที่ต้องกิน
ในแต่ละวันเรามีเรื่องให้รับผิดชอบมากมาย แค่ทำให้จบๆไปก็เป็นภาระหนักด้วยตัวมันเองอยู่แล้ว แต่ด้วยคำมั่นสัญญาที่เราให้ไว้ (อย่างรู้ตัวและไม่รู้ตัว) กับตัวเองและคนรอบข้างว่าเราจะไม่ใช่แค่ทำมันแต่จะทำมันให้ดีที่สุด
- ฟีเจอร์ที่ต้องทำ — ต้องดีมีคุณภาพสูง
- บั๊กที่ต้องแก้ — ต้องเรียบร้อยไร้ปัญหาตามมา
- มีตติ้งในปฏิทิน — ต้องเข้าครบทุกครั้ง
- อีเมล์ที่ต้องตอบ — ต้องกระชับอ่านง่ายตรงประเด็น
- เบอร์โทรศัพท์ที่ต้องกด — ต้องควบคุมอารมณ์ให้ได้ในทุกสถานการณ์
- รายงานที่ต้องส่ง — ต้องสวยดูดีและตรงความต้องการ
- เวปไซต์ที่ต้องอัพเดท — ต้องทันสมัยกว่าใคร
- รายจ่ายที่ต้องจัดการ — ต้องมั่นใจว่ายังเหลือเงินในบัญชี
- เพื่อนร่วมทีมที่ต้องดูแล — ต้องเต็มที่และเต็มใจ
- รายได้ที่ต้องหามา — ต้องทะลุเป้า
- ลูกค้าที่ต้องหาเพิ่ม — ต้องคุณภาพสูงและซื่อสัตย์
- งานเลี้ยงที่ตอบตกลง — ต้องไม่พลาด
- บล็อกที่ต้องเขียน — ต้องได้เรื่องได้ราว
- โรงยิมที่ต้องเข้า — ต้องสม่ำเสมอและมีวินัยสูงสุด
- ทางเลือกที่ต้องตัดสินใจ — ต้องไม่ผิดซ้ำเหมือนครั้งก่อน
- อาหารดีๆที่ต้องกิน — ต้องวันละสามมื้อ
ความยากและความกดดันจะหนักขึ้นเป็นสองเท่าจนอาจจะทำให้เราเสียหลักเสียการควบคุมได้ตลอดเวลา ภาระหนักทางกายและที่สำคัญกว่า … ภาระหนักทางใจและทางจิตวิทยา
คำถามคือจำเป็นมากแค่ไหนที่เราต้องทำทุกอย่าง
คำถามคือจำเป็นมากแค่ไหนที่เราต้องทำทุกอย่างอย่างดีที่สุดเสมอ
ไม่จำเป็นถึงขนาดนั้น คนเรามีเบื่อมีเหนื่อยหมดกำลังใจกันได้ทั้งนั้น คนเราทำผิดพลาดได้ตลอดเวลา และไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบชนิดที่สามารถทำทุกอย่างได้ดีที่สุดเสมอ
สิ่งที่จำเป็นกว่าคือเราต้องรู้ข้อจำกัดของตัวเอง เราต้องรู้สถานการณ์ของตัวเอง เราต้องหมั่นสังเกตตัวเองว่าตอนนี้เราตั้งความหวังและให้คำมั่นสัญญามากเกินไปรึเปล่า
สิ่งที่จำเป็นกว่าคือเราต้องเลือกที่จะจำกัดจำนวนความคาดหวังและคำมั่นสัญญานั้นเพื่อการสร้างผลงานที่ดีที่สุดในเรื่องที่สำคัญที่สุด
สิ่งที่จำเป็นกว่าคือการที่เราต้องให้อภัยตัวเองและคนรอบข้างถ้าเราและเขาไม่สามารถทำได้อย่างที่พูดไว้ในบางครั้ง … เพราะนั่นคือมนุษย์และนั่นคือชีวิต