เราอ่อนแอเพราะเราไม่เข้าใจตัวเอง
เราอ่อนแอเพราะเราพึ่งพาปัจจัยภายนอกมากเกินไป
เราอ่อนแอเพราะเรายอมให้สิ่งรอบตัวเข้ามามีอิทธิพลต่อสภาพจิตใจ
เราอ่อนแอเพราะเราไม่สร้างความมั่นใจให้ตัวเอง
เราอ่อนแอเพราะเราพยายามมากเกินไป
เราอ่อนแอเพราะเรากลัวความล้มเหลว
ปรากฎว่าเมื่อเราเริ่มใช้เวลากับตัวเองมากขึ้นเราจะเริ่มเข้มแข็งขึ้น
ปรากฎว่าเมื่อเราหยุดอ่าน ฟัง ดู พูด คุย โพสต์อย่างไม่มีจุดหมายเราจะเริ่มเข้มแข็งขึ้น
ปรากฎว่าเมื่อเราลดการรับรู้ข่าวสารจากโลกใบนี้ให้น้อยลงเราจะเข้มแข็งขึ้น
ปรากฎว่าเมื่อเราเริ่มตั้งเป้าหมายและบรรลุเป้าหมายรายวันได้เราจะเริ่มเข้มแข้งขึ้น
ปรากฎว่าเมื่อเราหยุดนิ่งเพื่อความสงบเราจะเริ่มเข้มแข็งขึ้น
ปรากฎว่าเมื่อเรากล้าล้มและกล้าลุกเราจะเริ่มเข้มแข็งขึ้น
ความอ่อนแอมันค่อยๆเกิดขึ้นกับชีวิตเรา ความเข้มแข็งก็เช่นกัน เราต้องค่อยๆสร้างทีละน้อย มันไม่มีทางลัด มันไม่มีกิจกรรมอะไรที่ทำให้เราหลายเป็นคนเข้มแข็งทันทีอย่างถาวรได้ ไม่ใช่การดูหนังที่ให้กำลังใจจบหนึ่งเรื่อง ไม่ใช่การอ่านหนังสือของฮีโร่ในดวงใจจบหนึ่งเล่ม ไม่ใช่การเข้าคอร์สอบรมการดำเนินชีวิตจบหนึ่งคลาส ไม่ใช่การเขาวัดฟังธรรมบำเพ็ญเพียรหนึ่งสัปดาห์ ไม่ใช่การไปกินเลี้ยงสังสรรค์เพื่อลืมสิ่งที่เกิดขึ้นหนึ่งคืน ไม่ใช่การปิดโทรศัพท์เพื่อตัดขาดจากโลกภายนอกสามวัน
ไม่ใช่อะไรพวกนั้นเลย การสร้างความเข้มแข็งไม่ใช่จุดหนึ่งจุดใดในชีวิต มันคือการดำเนินชีวิตในทุกๆวันด้วยการมีสติและควบคุมให้ตัวเองมีเกราะป้องกันจากเรื่องราวที่จะบ่อนทำลายความเข้มแข็งของเราเพื่อเปิดโอกาสให้ความอ่อนแอคืบคลานเข้ามา
ทั้งสองเรื่องอยู่ในอำนาจที่เราทุกคนควบคุมได้แบบเต็มที่ ถ้าเราจะอ่อนแอก็เพราะตัวเอง และถ้าเราจะเข้มแข้งก็เพราะตัวเองเหมือนกัน