เมื่อเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสนใจ เมื่อความรู้สึกของตัวเองบอกว่า “มันไม่ใช่เวลาที่ต้องสื่อสารกันละเอียดขนาดนั้น แล้วมันก็ไม่ใช่เวลาที่จะต้องอินทิเกรตงานระหว่างกันให้บ่อยขนาดนั้น”
ฟังดูขัดกับหลักการที่ควรจะเป็นนะ … ยิ่งสื่อสารบ่อยยิ่งเข้าใจกัน ยิ่งรวมงานบ่อยยิ่งตรวจพบและแก้ไขจุดผิดพลาดได้เร็ว
แต่เพราะมันอยู่ในเฟสการพัฒนาซอฟต์แวร์เวอร์ชั่นแรกและทีมงานแต่ละคนก็รับผิดชอบในแต่ละส่วนงาน คนแรกดูแบคเอน คนที่สองทำเวป คนที่สามทำแอนดรอยด์แอป มันกลายเป็นว่ายิ่งคุยมากยิ่งสับสน ยิ่งเร่งรวมโค๊ดยิ่งเกิดการทำงานซ้ำ (รีเวิร์ค) มากซึ่งเปลืองเวลาและพลังงานโดยใช่เหตุ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเราพยายามจะทำงานร่วมกันมากเกินไป … ในแง่ไม่ดีนะ 😑
เพราะการเปลี่ยนแปลงเกิดได้ทุกวัน เพราะมันยังเป็นการลองผิดลองถูกในเรื่องเทคนิคซึ่งส่งผลให้การออกแบบและการเขียนโค๊ดยังไม่นิ่ง การแก้ไขเกิดทุกวันทำให้การสื่อสารที่ถี่เกิดไปไร้ประโยชน์ ข้อมูลเมื่อวานจะกลายเป็นข้อมูลที่เชื่อถือไม่ได้ มันสร้างความสับสนมากกว่าความเข้าใจ โค๊ดเปลี่ยนทุกวันทำให้การเมิร์จกันเมื่อวานนั้นใช้งานไม่ได้ ต้องทำใหม่เรื่อยๆทุกครั้งทุกวัน นี่ก็เสียเวลาและพลังงานมากเกินไป
ลองนึกภาพว่าต้องทำแบคเอนและฟร้อนท์เอนในเวลาเดียวกับดู มันเป็นเรื่องยากมากๆนอกจากจะออกแบบในรายละเอียดมาก่อนอย่างสมบูรณ์และไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นเลยระหว่างการทำงาน … ซึ่งก็เป็นเรื่องยากมากๆอีกเหมือนกัน
มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่ส่งผลต่อการตัดสินใจให้หยุดการสื่อสารที่มากเกินไป ให้หยุดการรวมโค๊ดที่ถี่เกินไป … เปรียบเหมือนให้แยกงานแบคเอนเป็นช่วงแรกและงานฟร้อนท์เอนเป็นช่วงที่สอง ช่วงนี้ให้เวลาแบคเอนทำงานอย่างเต็มที่ ออกแบบ พัฒนา ทดลองจนได้โค๊ดพื้นฐานที่นิ่งพอสมควร แล้วการสื่อสารที่ชัดเจนค่อยตามมา และการหยิบโค๊ดนั้นมาพัฒนาต่อโดยฟร้อนท์เอนค่อยตามมา
แนวทางนี้น่าจะประหยัดเวลามากขึ้น สร้างสมาธิในการทำงานได้มากขึ้น และได้ผลผลิตของงานที่เร็วขึ้น
ช่วงแรกในการพัฒนาโปรดักท์เวอร์ชั่นแรกนั้นวุ่นวายที่สุด (แต่ก็สนุกที่สุด) มันต้องการลองผิดลองถูกเยอะ เยอะจนหลายครั้งการยึดติดกับหลักการตามตำราอาจเป็นข้อผิดพลาด การตรวจสอบตัวเองและการปรับตัวนั้นสำคัญที่สุดสำหรับทีมที่ต้องการประสิทธิภาพในการทำงาน
วันนี้เราอาจจะคิดผิด นั่นไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายถ้าพรุ่งนี้เรารู้และยอมว่าทำพลาด และมะรืนนี้เราเริ่มปรับตัวและทดลองทางเลือกอื่นๆต่อไป