มันดูเหมือนจะเป็นเรื่องฉลาดที่เราถามผู้ใช้และผู้ตัดสินใจว่า
“งานนี้รีบแค่ไหนครับ?” และ “พร้อมจะรอโซลูชั่นที่ดีที่สุดมั้ยครับ”
เพราะท้ายที่สุดแล้วงานที่เราควรทำก่อนคืองานที่ผู้ใช้ต้องการมากที่สุด เราเปิดหูรับฟัง เราเปิดสมองคิดตาม และเราเปิดปากถามคำถามทั้งสองนั้นแล้วหวังว่าเขาจะตอบว่า “งานนี้พอจะรอได้ค่ะ” และ “อยากได้โซลูชั่นที่ดีที่สุดค่ะ”
เพราะงานที่ดีมันมีรายละเอียดเยอะ รายละเอียดเยอะก็ต้องใช้เวลาเยอะตามไปด้วย นี่คือทางเลือก
- ตอนนี้ อะไรเร็วสุดได้หมด เอามาก่อน
- ยังไหว รอได้อีกหน่อย ขอแบบดีๆเลย
บางครั้งเราก็ควบคุมทางเลือกเหล่านี้ไม่ได้ มันคืออำนาจการตัดสินใจของผู้ใช้และลูกค้าแต่เรามีส่วนช่วยให้เขาเลือกทางที่ถูกต้องได้ด้วยการคิดและนำเสนอโซลูชั่นที่ดีที่สุดก่อนแล้วค่อยลดระดับความหรูหราลงมาเมื่อจำเป็น นั่นคือทางเลือกที่เราทำได้ ทางเลือกที่จะรักษามาตรฐานการทำงานระดับสูงไว้
อย่าปลูกฝังความคิดแบบเร็วๆลวกๆให้กับพวกเขา เพราะเราเองก็จะติดนิสัยแบบนั้นด้วย รีบ เร่ง ไม่ละเอียด และขอไปที … จนสุดท้ายเมื่อเราต้องคิดและทำโซลูชั่นที่ดีที่สุด เราจะไม่เหลือทักษะแบบนั้นอยู่อีกต่อไป
มันคือจุดเริ่มต้นของความตกต่ำอย่างแท้จริง