ปกติแล้วเราใช้เวลาฝ่ารถติดกลับบ้านประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่ง … วันนี้โชคดีการจราจรไม่แออัดมากนัก แค่ 45 นาทีก็ถึงปากซอยบ้านแล้ว
ถามว่าเราจะเลี้ยวเข้าบ้านหรือจะบอกตัวเองว่า “ถึงบ้านเร็วไป ไม่เอาๆ ขับรถเล่นต่ออีก 45 นาทีดีกว่า” — คงไม่มีใครเลือกข้อสองใช่มั้ย?
วันนี้มีปาร์ตี้ที่บ้าน เราลงทุนทำไก่อบสมุนไพรไว้เลี้ยงแขกกว่าสิบชีวิต ลงมือหมักตอนสิบโมง เริ่มอบตอนสี่โมงเย็น เรากะเวลาไว้แล้วว่าไก่จะสุกพร้อมเสิร์ฟตอนหกโมงครึ่งตรงตามเวลานัดเป๊ะๆ แต่เพื่อนกลุ่มใหญ่โทรมาบอกว่า “รถติดมากเลย สายหน่อยนะ คงถึงสักทุ่มครึ่ง”
ถามว่าตอนหกโมงครึ่งเราจะเอาไก่ออกจากเตาตบตามสูตรหรือจะบอกตัวเองว่า “เพื่อนมันสาย งั้นอบไก่ไปเรื่อยๆอีกชั่วโมงนึงแล้วกัน มากันครบแล้วค่อยเอาออก” — คงไม่มีใครอยากกินไก่ไหม้ๆใช่มั้ย?
หัวหน้าใหญ่สั่งมาว่า “ทุกคนฟังทางนี้ โปรเจกต์นี้ต้องเสร็จภายในสามเดือนนะ ห้ามดีเลย์เด็ดขาด” … ด้วยเหตุผลบางประการที่วิทยาศาสต์ไม่มีคำตอบให้ ทีมเราทำงานทั้งหมดเสร็จเรียบร้อยภายในสองเดือน
ถามว่า เราจะรีบวิ่งไปบอกหัวหน้าใหญ่ว่า “งานเสร็จแล้วครับพี่” หรือนั่งเฉยๆไปรอให้ครบสามเดือนแล้วค่อยส่งงาน — มีใครอยากหาเรื่องใส่ตัวแบบนี้มั้ย?
ทั้งหมดที่เล่ามานี้เป็นเหตุการณ์สมมติเพื่อที่จะสื่อว่า
งานเสร็จคือเสร็จตามนั้น อย่ายื้อ อย่ารั้ง … เวลาเป็นสิ่งมีค่าซึ่งไม่สมควรถูกใช้อย่างพร่ำเพรื่อและสูญเปล่า