พิจารณาตัวอย่างต่อไปนี้
- กินก๋วยเตี๋ยวสักชาม บนโต๊ะมีพวงเครื่องปรุงอยู่ น้ำตาล น้ำส้ม น้ำปลา และพริกป่น … เราทุกคนรู้ว่าเราอยากเติมพริกป่นในก๋วยเตี๋ยวของเรามากเท่าไรก็ได้โดยไม่เสียเงินเพิ่ม — แต่เราควรทำแบบนั้นมั้ย?
- เดินชอปปิ้งในห้าง ผ่านแผนกรองเท้าสายตากวาดไปเจออาดิดาสออริจันัลสีดำ-ขาว-ทองรุ่นใหม่ โดนใจอย่างแรง … เราทุกคนรู้ว่าขนาดเท้าลดเพิ่มไม่ได้เหมือนขนาดพุง การซื้อรองเท้าที่คับหรือหลวมเกินไปเป็นเรื่องที่เราทำได้ — แต่เราควรทำแบบนั้นมั้ย?
การที่เรา “ทำได้” ไม่ได้แปลว่าเรา “ควรทำ” หรือ “ต้องทำ” — ซื้อรถคันที่สอง, ซื้อเสื้อยืดตัวที่ 136, จ้างพนักงานคนนี้เพิ่ม, เริ่มต้นทำโปรเจกต์นั้น, หรืออัดอีกแปดฟีเจอร์เข้าไปในโปรดักส์ตัวนู้น, …
ชีวิตคือการเรียนรู้อำนาจในมือ/ชีวิตคือการเรียนรู้การยับยั้งชั่งใจ
ก่อนขวนขวายหาอะไรมาเพิ่ม คิดถึงพริกกับอาดิดาสออริจินัลสักนิดก็จะดี 🙂