มันแปลกหรือไม่ถ้าวันนี้เราถามตัวเองว่า “เป้าหมายของเราคืออะไร?” แล้วเราหาคำตอบไม่ได้?
แล้วมันแปลกมั้ยว่าถ้าตอนนี้เราถามตัวเองว่า “วันนี้ต้องทำงานอะไรบ้าง?” แล้วเราได้คำตอบค่อนข้างชัดเจน
บางคนว่าแปลก — โดยเฉพาะกับผู้นำที่ยึดติดกับเป้าหมายและตัวเลขอย่างไม่สมดุล
- วันนี้ต้องขายให้ได้ 100,000 บาท
- เดือนนี้ต้องส่งของให้ได้ 1,000,000 ชิ้น
ผู้นำกลุ่มนี้ก็จะรู้สึกไม่แฮปปี้ถ้าทีมงานไม่รู้ว่าเป้าหมายของตัวเองคืออะไร
บางคนว่าไม่แปลก — โดยเฉพาะกับผู้นำที่มองภาพกว้างและยอมรับความจริงว่าเป้าหมายก็มีไว้เพื่อการสร้างแรงจูงใจ ไม่ใช่เพื่อพุ่งชน (แล้วก็เจ็บตัวกันทุกคน)
การตั้งเป้าหมายให้ทีมงานแต่ละคนเป็นเรื่องน่าสนใจ ยิ่งถ้าเราให้ผลตอบแทนตามเป้าหมายที่ทำสำเร็จด้วยแล้วหละก็ … บางครั้งและหลายครั้งความเป็นทีมจะหายไปเพราะสิ่งนี้
“วันนี้ต้องขายให้ได้ 100,000 บาท” เป็นตัวอย่างที่ดีเพราะทีมงานคนนี้ก็จะพยายามอย่างมากที่จะขายให้ได้ตามนั้น และระหว่างทางอาจจะหมายถึงการโกหก ย้อมแมว โฆษณาเกินจริง แย่งลูกค้าจากเพื่อน หรืออื่นๆที่ไร้จรรยาบรรณ — มันเป็นไปได้ และมันก็มีให้เห็นอยู่ทั่วไป
ในอีกมุมหนึ่งกับทีมงานที่ไม่มีเป้าหมายตายตัวที่ต้องพุ่งชน ทีมงานที่เข้าใจภาพที่กว้างกว่านั้นว่า “การมีอยู่ของทีมเราจะส่งผลดีอย่างไรต่อธุรกิจและสังคมนี้” จะเป็นทีมงานที่เข้าใจว่า
“ทีมเราต้องขายให้ได้ 500,000 ชิ้นต่อเดือน” ความสำคัญคือคำว่า “ฉัน” กับ “ทีม”
ถ้าเราให้ผลตอบแทนโดยการยึดผลงานของทีมเป็นหลัก เราจะได้ทีมเวิร์ค การช่วยเหลือกันและกัน ความเชื่อมั่นและศรัทธาในกันและกัน
เราจะได้พฤติกรรมอย่างที่เราให้รางวัลนั่นแหละ
เมื่อเรามองเห็นคำว่า “ทีม” เป็นหลัก เป้าหมายส่วนตัวจะมีความสำคัญลดลงและงานที่ต้องทำในแต่ละวันจะชัดเจนขึ้น
ฉันต้องทำงานนี้เพื่อช่วยให้เพื่อนร่วมงานของฉันทำงานของตัวเองได้ดีขึ้น
ฉันต้องช่วยเหลือคนนี้เพื่อการแก้ปัญหาที่ลูกค้าเจอจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี
เป้าหมายคืออดีตที่กำหนดไว้แล้วก็ถูกลืมไป งานที่ต้องทำในแต่ละวันคือปัจจุบันและอนาคต หลายครั้งที่เราต้องทำงานบางอย่างที่ขัดกับเป้าหมายที่ตั้งไว้ แล้วยังไงหละ? เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว
เราจะยึดติดกับเป้าหมายที่หมดอายุหรือตอบสนองกับความจริงที่อยู่ตรงหน้าเพื่อช่วยให้ทีมเดินต่อไปได้อย่างราบรื่น ต้องคิดให้ดีๆ 🪴