การเห็นโอกาสมากมายใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี เพราะความอยากได้และความโลภ … เราจะพุ่งเข้าหาโอกาสเหล่านั้นเหมือนเป็นกระทิงบ้า
บริษัทเกิดใหม่ในช่วงต้นมักอยู่ได้ด้วยความหวัง และความหวังนั่นคือ
- อันนี้ก็ได้
- อันนั้นก็ไหว
- อันนู้นก็ดี
- อันโน้นก็น่าสนใจ
เมื่อเราเริ่มสร้างฐานเสียงได้ระดับหนึ่งไม่ว่าจะเป็นลูกค้าหรือพาร์ทเนอร์ เราจะเห็นโอกาสมากขึ้นๆ โอกาสไม่เคยหมดไป … สิ่งที่เป็นพิษร้ายคือการพุ่งเข้าชนทุกอย่างที่ขวางหน้าต่างหาก
ทำไมงานไม่เสร็จ เพราะทำหลายอย่าง
ทำไมไปไม่สุด เพราะโลภมาก
ทำไมขายไม่ได้ เพราะไม่มีโฟกัส
เมื่อเราได้รับการติดต่อมากมาย … สนใจงานนี้มั้ย งานนี้ทำได้มั้ย ตรงนี้ดีนะ ตรงนั้นก็มีโอกาส บางงานมาจากลูกค้าเก่า บางงานมาจากคนที่ยังไม่ใช่ลูกค้าจ่ายเงินด้วยซ้ำ บางงานเกิดจากการคุยกับพาร์ทเนอร์ ยังไม่พอ … บางทีก็มาจากการคุยกับนักลงทุน
สุดท้ายเราหลงกลติดกับความใจใหญ่และเพ้อเจ้อมากไป จนตอนนี้ถามว่ามีงานไหนที่สำเร็จเสร็จสิ้นแบบเป็นหน้าเป็นตาให้บริษัทได้บ้าง? … ยังไม่มี มันน่าเสียดายเวลาที่เสียไปกับการ “ทดลอง” กับโอกาสที่ผ่านเข้ามา
ไม่มีอะไรเวิร์ค สุดท้ายโอกาสเป็นเรื่องหลอกลวง (ส่วนใหญ่นะ)
ไม่มีอะไรสำเร็จ สุดท้ายสิ่งที่เราตั้งใจไว้แต่ต้นยังคาอยู่ที่เดิม
เพราะเรามั่วแต่เสียเวลาไปกับการไล่ล่าสิ่งไกลตัว
ชัดเจนมั้ยกับบทเรียนความล้มเหลวครั้งใหญ่ 👊