มันเป็นเรื่องน่าตลก (หรือไม่ใช่เรื่องแปลก) ที่พวกเราหลายคนมีนิสัยปากไม่ตรงกับใจ ปากพูดว่าไม่อยากได้ใจคิดตรงข้าม ปากพูดว่าเรื่องนี้ไม่สำคัญแต่ในใจกลับไม่ใช่แบบนั้น
- “ที่นี่อยู่กันอย่างครอบครัว ไม่ต้องกังวล ทุกคนเป็นมิตรทั้งนั้น” — จริงหรือ?
- “ที่นี่เราให้ความสำคัญกับพนักงานเป็นอันดับแรก” — จริงหรือ?
- “ที่นี่เราสนใจแต่ผลงาน เราไม่แคร์เรื่องว่าใครจะทำงานหนักหรือไม่ตราบใดที่แต่ละคนทำหน้าที่ของตัวเองได้สมบูรณ์” — จริงหรือ?
- “ที่นี่เน้นทำงานอย่างฉลาดมากกว่าทำงานอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง” — จริงหรือ?
บางครั้งเรื่องบางเรื่องก็ไม่ต้องพูด ไม่ต้องประกาศ และต้องจัดเป็นสโกแลนหรือแคมเปนจ์อะไรให้ยิ่งใหญ่อลังการ … แค่ทำให้เห็นเป็นตัวอย่างก็พอว่าความจริงแล้วการทำงานที่นี่เป็นอย่างไร
เพราะเมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาแล้วมันยิ่งทำให้คนพูดดูแย่เข้าไปใหญ่
พนักงานคนแรกเริ่มงานและเลิกงานตรงเวลา พนักงานคนที่สองเริ่มงานตรงเวลาแต่อยู่ยาวไปถึงเกือบเที่ยงคืนทุกวัน … หกวันต่อสัปดาห์
เมื่อผู้บริหารรับรู้เรื่องนี้จากคนอื่น แทนที่จะเข้าไปสืบสาวราวเรื่องว่าทำไมพนักงานคนที่สองต้องทำงานหนักขนาดนั้น เขากลับเลือกที่จะเรียกพนักงานคนแรกเข้ามาปรับทัศนคติแกมบังคับให้ต้องทำงานด้วยจำนวนชั่วโมงเท่าพนักงานคนที่สอง
และปากพูดว่าให้คุณค่ากับการทำงานอย่างฉลาดมากกว่าการทำงานแบบเป็นบ้าเป็นหลัง … เราหาเหตุผลไม่ได้จริงๆว่าการทำงานวันละ 12 ชั่วโมงนั้นเป็นเรื่องที่ฉลาดได้อย่างไร 🤘🏽