วิธีการที่ดีที่สุดที่จะวัดความคืบหน้าของงานคือความรู้สึก … จริงมั้ย?
อาจจะไม่ถูกต้อง 100% แต่การตัดความรู้สึกของคนทำงานออกจากการวัดผลนั้นผิดแน่นอน 100%
ในรายงาน ในแดชบอร์ด บนหน้าจอ ไม่ว่าต้องเลขออกมาละเอียดหรือดูดีแค่ไหนมันก็ไม่เคยเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ทั้งหมด
ในห้องประชุมหัวหน้าถามขึ้นมาว่า
“แล้วแบบนี้มันจะทันมั้ยเนี่ยะ?”
นี่คือคำถามเชิงคุณภาพที่เจือปนไปด้วยความรู้สึกและสัญชาตญาณและวิจารณญาณส่วนบุคคล เพราะถ้าเรามั่นใจในตัวเลขที่เห็นตรงหน้าได้อย่างเต็มร้อย เราก็เทียบบัญญัติไตรยางค์ได้เลยว่างานนี้จะเสร็จวันไหน … คำถามแบบข้างบนจึงไม่ควรเกิดขึ้น
แต่ความจริงเราก็รู้ว่าเรามักจะเลือกรับฟังความคิดเห็นจากคนทำงานจริงด้วยเพื่อให้ได้ภาพประกอบที่สมบูรณ์ เพราะความเสี่ยงประเมินเป็นตัวเลขยาก เพราะเรื่องที่เราไม่รู้ว่าเราไม่รู้ยังคงมีอยู่ เพราะคนประมวลผลได้ดีกว่าคอมพิวเตอร์ การรับฟังจึงเป็นเรื่องสำคัญยิ่ง
อย่าเชื่อแค่ตัวเลข อย่าเชื่อแค่ทฤษฎี ถ้าอยากได้ข้อมูลเชิงลึกต้องถาม ถ้าอยากรู้ความจริงต้องใส่ใจเรียนรู้และคลุกคลีกับมันให้มาก
ตัวเลขกับความคิดเห็นควรได้รับความสำคัญที่เท่าๆกันในการบริหารจัดการโปรเจกต์ครับ