คิดว่าประโยคนี้จริงหรือไม่จริง
“เราจะไม่บ่นไม่รู้สึกแย่หรือบ้างครั้งไม่รู้สึกเหนื่อยกับการทำงานเลย … ถ้าเราสัมผัสได้ถึงความคืบหน้า”
ผมเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่า “บีซี่บัทแฮปปี้ — ยุ่งแต่มีความสุข” ความสุขที่เกิดขึ้นเพราะเราเห็นผลลัพธ์ที่กลับมาจากการลงทุนลงแรงของเรา
- เรานั่งเขียนโค๊ด เราเห็นโปรแกรมรันได้ดี
- เรานั่งเขียนเอกสาร เราได้เอกสารที่ดูดีพร้อมรายละเอียดครบถ้วน
- เราวิ่งวุ่นติดต่อลูกค้าและพาร์ทเนอร์ เราได้ข้อมูลเชิงลึกในความต้องการของพวกเขามาเป็นแรงบันดาลใจในการทำงานในเฟสหน้า
หลายคนบีซี่แต่ไม่คืบหน้า
- ใช้ชีวิตอยู่ในห้องประชุมทั้งวัน
- มีคนโทรหาโทรตามงานทุก 15 นาที
- เขียนโค๊ดวันละแปดชั่วโมงหกเดือนผ่านไปยังไม่เคยได้ลองรันในระบบจริง
- นั่งปั่นเอกสารฉบับใหญ่อยู่สามสัปดาห์แล้วมารู้ภายหลังว่ามันไม่จำเป็นแล้ว
- ออกแบบระบบไม่ได้หลับได้นอนแต่ต้องมารอผู้มีอำนาจตรวจสอบและอนุมัติอย่างไม่มีกำหนด
- เดือนที่แล้วเริ่มเขียนสตอรี่ การ์ด … ตอนนี้ก็ยังเขียนอยู่ การแก้ไขรอบที่ 86
มันเหนื่อยกาย เหนื่อยใจ ท้อแท้ ผิดหวัง ย่ำอยู่กับที่ หมดไฟ … บ่นและต้องทนต่อไป
โดยสรุป … ที่เรารู้สึกแย่และเหนื่อยหนักไม่ใช่เพราะเรายุ่งแต่เพราะเราไม่เดินไปข้างหน้า มันไม่ใช่คำว่า Busy แต่มันคือคำว่า Progress ที่เราตามหา
จงภูมิใจที่บีซี่ (อย่างน้อยก็มีอะไรให้ทำ) และจงขวนขวายหาทางสร้างโปรเกรสให้ได้อย่างต่อเนื่อง ✌🏼