ผมมีแนวทางการเขียนบทความสองรูปแบบครับ หนึ่งเริ่มด้วยชื่อบทความหรือสองเริ่มที่เนื้อเรื่อง
การเริ่มต้นที่ชื่อบทความเป็นการสร้างกรอบเป้าหมายที่ค่อนข้างชัดเจนกับสิ่งที่ผมต้องจะสื่อสาร กึ่งๆว่าเป็นความท้าทายในระดับหนึ่งที่ต้องคิดและกลั่นกรองคำพูดออกมาให้เป็นเรื่องราวตามนั้น บางครั้งยากมาก บางครั้งคิดไม่ออก แต่เกือบทุกครั้งผมก็ดั้นด้นเขียนมันจนจบ (ดีบ้างแย่บ้างก็ว่ากันไป)
แนวทางที่สองซึ่งผมไม่ค่อยได้ใช้บ่อยนักคือปล่อยใจไปตามอารมณ์ เริ่มต้นด้วยเรื่องราว เขียนไปก่อนแบบไม่มีกรอบที่ชัดเจน บางครั้งก็สนุก บางครั้งก็บริหารสมองได้ดี แต่ผมรู้สึกว่าโดยรวมแล้วมันยากกว่าการทำงานแบบมีกรอบมากๆเลย
ถึงแม้จะเป้าหมายเดียวกันคือเขียนบทความให้จบ แต่แนวทางที่ต่างกันก็สร้างบรรยากาศการทำงานที่ต่างกัน และส่วนใหญ่ก็จะได้ผลลัพธ์ที่แตกต่างกันด้วย มันจึงเป็นเรื่องของความถนัดของแต่ละคน บางคนต้องมีกรอบเท่านั้นถึงจะทำงานได้ บางคนอยู่กึ่งกลาง บางคนไม่ชอบตีกรอบและพร้อมจะใช้อารมณ์ศิลปินอย่างเต็มที่
“เราเป็นแบบไหน” เป็นคำถามที่ควรค้นหาคำตอบด้วยการสังเกตตัวเอง เพื่อความเข้าใจในสภาพแวดล้อมในการทำงานที่เหมาะสมที่สุดกับตัวเองและคนรอบข้าง เพื่อจะได้รู้ลำดับขั้นตอนในการทำงานอย่างมีประสิทธิภาพของตัวเอง — เริ่มต้นที่กรอบหรือเริ่มต้นที่เนื้องาน 🤟🏼
ไม่มีผิดถูก ไม่มีดีแย่ แค่สไตล์ที่ต่างกัน แค่ความสวยงามของความแตกต่างของปัจเจกบุคคล