กฎของพาร์กินสันพูดเป็นไทยได้ว่า “งานที่ทำจะขยายและยืดยาวไปจนเท่ากับเวลาที่พอจะมี” มันเป็นสิ่งที่ช่วยอธิบายได้ว่าทำไมเราไม่เคยทำงาน “เสร็จ” ก่อนเวลา
- เพราะเราเอสติเมทไม่เคยตรง ถ้าเผื่อเวลาไว้น้อยเกินไป เราก็ไม่มีทางทำงานเสร็จก่อนอยู่แล้ว
- แต่ถ้าเผื่อเวลาไว้มากเกินไป เราก็ติดนิสัยเด็กนักเรียน (Student Syndrome) แล้วก็จะมาเริ่มทำงานเอาตอนใกล้ๆเดดไลน์ … สุดท้ายเราก็ใช้เวลาเต็ม 100% อยู่ดี
- รวมถึงเราโคตรจะมั่นใจในตัวเองว่าเรื่องแค่นี้ใช้เวลาแป๊บเดียวก็เสร็จ เมื่อวานไม่เริ่ม วันนี้ไม่ทำ พรุ่งนี้ก็ขี้เกียจอะ … เดดไลน์ก็ยังเป็นเดดไลน์เหมือนเดิม … เดด
- และต่อให้เราเก่ง ขยัน ทำงานเร็ว แต่เราก็ยังพูดไม่ได้เต็มปากว่ามัน “เสร็จ” เพราะสโคปของงานมันก็จะขยายขนาดไปเรื่อยๆเท่าที่เวลาจะพอมี รายละเอียดที่มากขึ้น ความเรียบร้อยที่เพิ่มเข้ามา ความสวยงามที่ยังขาดไป … เพราะเราเปลี่ยนใจ เพราะเราคิดมาก สุดท้ายเวลากฎข้อนี้ก็ยังศักดิ์สิทธิ์เสมอ
งานโปรเจกต์ทุกประเภทนั้นยากที่จะรอดพ้นจากเรื่องทั้งสี่ข้อข้างต้น ทั้งๆที่ผมเคยมีประสบการณ์มาก่อน ครั้งนี้ก็ยังไม่วาย โดยพาร์กินสันเล่นงานเข้าเต็มๆ
ครั้งหน้าต้องตั้งเป้าหมายใหม่ ครั้งหน้าต้องตั้งใจสู้กับคุณพาร์กินสันใหม่อีกสักตั้ง … หวังว่าอะไรๆจะเข้าทางเราบ้าง 😂