สิ่งหนึ่งที่ผมค้นพบแล้วรู้สึกกินใจกับมันคือความคิด (ส่วนตัว) ที่ว่า
เมื่อพูดถึงคำว่าวิสัยทัศน์ … อย่าให้มันถูกครอบงำและจำกัดไว้ด้วยความสามารถในปัจจุบันของคุณและทีมงานของคุณ 🔭
ในตอนที่ใครบางคนจินตนาการถึงไอโฟนเครื่องแรก — เขาจะไขว้เขวเพราะความคิดที่ว่า “ทีมเราจะมีปัญญาทำหรออออ” มั้ย?
ในตอนที่ใครอีกคนคิดสร้างรถยนต์ที่ขับเคลื่อนได้เอง — เขาหดหู่และล้มเลิกความฝันเพียงเพราะ “ฉันไม่รู้เรื่องเครื่องยนต์กลไก” มั้ย?
ในตอนที่ใครอีกคนวางแผนสร้างกระสวยอวกาศ — เขาเดินไปถามทีมงานของเค้ามั้ยว่า “เฮ้ย พวกแกทำได้ป่าววะ?”
ผมคิดว่าไม่นะ … นั่นไม่ใช่แนวทางที่มันควรจะเป็น พวกเขาไม่เคยยึดติดกับความรู้ประสบการณ์ “ในปัจจุบัน” ของตัวเอง พวกเขาไม่จำกัดจินตนาการที่กว้างไกลไว้ที่ความสามารถ “ในปัจจุบัน” ของทีมงานเพราะพวกเขารู้ว่าการทำสิ่งใหม่ การทำสิ่งที่ดีกว่าต้องการการเรียนรู้เพิ่มเติมเสมอ
เมื่อพูดถึงวิสัยทัศน์ เมื่อต้องการจินตนาการ คำถามแรกนั้นไม่ใช่ “ฉันทำได้มั้ย? ทีมทำได้มั้ย?” แต่มันคือ “สิ่งนี้มันดีจริงๆมั้ย มันคุ้มค่าที่จะทำจริงๆมั้ย?” ต่างหาก