ในโลกของกีฬามันไม่มีพื้นที่ให้ซ่อนความผิดมากนัก เมื่อเราทำผิดกติกากรรมการจะเป่านกหวีดทันที เมื่อเราเล่นนอกเกมส์จนเกินงามกรรมการจะอันเชิญเราออกนอกสนาม เมื่อเราใช้สารกระตุ้นต้องห้ามเราจะถูกห้ามเข้าแข่งขันยาว เมื่อเราถูกตรวจสอบย้อนหลังว่าทำผิดกฎเราจะถูกริบเหรียญรางวัล
การแข่งขันนั้นมาพร้อมกับกฎเกณฑ์ที่เข้มงวดและสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เรา ความพยายามแหกกฎเพื่อชิงความได้เปรียบและชัยชนะนั้นดูไม่ใช่ทางเลือกที่ฉลาดเท่าไร … เราเดินตามเส้นทางที่สมควร เราเตือนตัวเองตลอดเวลาว่าอย่าออกนอกลู่ เรารีบแก้ไขปรับปรุงตัวเมื่อเห็นสัญญาณของความผิดพลาด
เราเป็นผู้เล่นที่มีวินัยแบบสูงสุด
ในโลกของการสร้างซอฟต์แวร์และทำธุรกิจมันมีพื้นที่มากมายที่ให้ซ่อนความผิด เพราะไม่มีใครคอยจับตามองเราอย่างใกล้ชิด เพราะกฎเกณฑ์นั้นถูกสร้างขึ้นและถูกทำลายได้ตลอดเวลา เพราะคำว่ากติกานั้นไม่ชัดเจน และเพราะไม่มีกรรมการที่คอยควบคุมและชี้ขาด มันจึงเป็นเรื่องง่ายและสามัญทั่วไปที่เราจะ …
- เลือกใช้ทางลัดเพื่อผลลัพธ์ระยะสั้น
- สร้างหนี้ทางเทคนิคแบบไม่ต้องกลัวดอกเบี้ยและการล้มละลาย
- ใช้อำนาจบีบคั้นคนในทีม
- หาประโยชน์จากช่องว่างทางกฎหมาย
- ให้คำสัญญาเกินความจริงและความสามารถของตัวเอง
- โฆษณาชวนเชื่อเพื่อดึงดูดความสนใจจากสังคม
- เล่นพรรคเล่นพวกเพื่อผลประโยชน์
เพราะทุกอย่างช่างเปิดกว้างเสียเหลือเกิน เพราะผลประโยชน์ระยะสั้นมันช่างหอมหวานและเชื้อเชิญ เพราะทั้งหมดทั้งมวลมันอยู่ที่การบังคับและควบคุมตัวเอง … เราจึงกลายเป็นผู้เล่นไร้วินัย
และผู้เล่นไร้วินัยไม่เคยรอดจากการตัดสินของสังคม ไม่ช้าก็เร็วความผิดทั้งหมดที่สะสมไว้จะค่อยๆถูกเปิดเผยออกมาไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เมื่อนั้นเราจะรู้ซึ้งว่าแท้ที่จริงแล้วเกมส์นี้ก็มีกรรมการเช่นกัน
กรรมการที่จะไม่ตักเตือนเมื่อเราเริ่มคิดจะออกนอกลู่นอกทางแต่เป็นกรรมการที่ตัดสินชี้ขาดที่ปลายทางเพียงครั้งเดียว แล้วจบไปเลย 👨🏽⚖️💣😩