ย่อหน้าข้างล่าง … ผมพิมพ์ด้วยการจ้องมองที่หน้าจอเป็นหลัก
“โฮมออฟฟิสแทนคิดใหม่ที่ตอบสนองแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตรูปแบบใหม่ที่รธุรกิจสอดคล้องไปกับวิถีชีวิตส่นตัว หรูหราทันสมัยด้วยการแอออแบบสไตลืModurn Luxury พิถีพิถันในทุกรายละเอียดสะทอ้นรสนิขมในการอยู่อาศัยและความสำคัเร็จในธุรกิจบททำเลศักยภาพเพียงไม่มกี่นาทีสู่จกลางเมือง”
พิมพ์ผิดทั้งหมด … 11 จุด
ย่อหน้าข้างล่าง … ผมพิมพ์ด้วยการจ้องมองที่ต้นฉบับในหนังสือเป็นหลัก
“โฮมออฟฟิสแนวคิดใหม่ที่ตอบสนองแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตรูปแบบใหม่ที่ธุรกิจสอดคล้งอไปกับวิถีชีวิตส่วนตัว หรูหรา ทันสมัยด้วยการออกแบบสไตล์ Modern Luxury พิถีถิถันในทุกรายละเอียดสะท้อนรสนิยมแห่งการอยู่อาศัยและความสำเร็จในธุกิจบนทำเลศักยภาพเพียงไม่กี่นาทีสู่ใจกลางเมื่อง”
พิมพ์ผิดทั้งหมด … 4 จุด แถมยังใช้เวลาน้อยกว่าวิธีพิมพ์แบบแรกถึงครึ่งหนึ่ง
เคยสังเกต (หรือเป็นเหมือนผม) กันมั้ยครับว่า … ถ้าเราพิมพ์ข้อความยาวๆพร้อมกับการจ้องหน้าจอไปด้วย เราจะพิมพ์ผิดบ่อยครั้ง การกด Backspace เป็นเรื่องปกติ พิมพ์หนึ่งตัว ผิด พิมพ์อีกสองตัว ผิดอีกแล้ว
ผมเป็นแบบนี้บ่อยมาก แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่กำลังเขียนบทความนี้อยู่ … บอกไม่ได้ว่ามันเป็นอาการของโรคชนิดหนึ่งรึเปล่า รู้แต่ว่าบางครั้งมันก็น่าหงุดหงุดอยู่นะ ฮ่าๆ
อย่างไรก็ตาม อาการพิมพ์ผิดพิมพ์ถูกได้ให้บทเรียนบางอย่างกับตัวผมเอง
ถ้าเรามองว่าต้นฉบับในหนังสือเป็นจุดกำเนิด ถ้าเรามองว่าตัวอักษรบนหน้าจอเป็นผลลัพธ์ เหตุการณ์นี้มันจะพยายามสื่อให้เราเห็นอยู่รึเปล่าว่า
โฟกัสที่ต้นทาง อย่าโฟกัสที่ผลลัพธ์
ถ้าเรามองว่าต้นฉบับในหนังสือคือปัญหาที่เรากำลังเจอ ถ้าเรามองว่าตัวอักษรบนหน้าจอเป็นโซลูชั่นที่เราเพิ่งคิดได้
ถ้าเรามองว่าต้นฉบับในหนังสือคือผู้ใช้และลูกค้า ถ้าเรามองว่าตัวอักษรบนหน้าจอคือซอฟต์แวร์ที่ปลายทาง
และ
ถ้าเรามองว่าต้นฉบับในหนังสือคือสมาชิกในทีม ถ้าเรามองว่าตัวอักษรบนหน้าจอคือรายได้กำไรและการเติบโตของบริษัท
เราก็น่าจะรู้แล้วว่าถ้าอยากได้ตัวอักษรที่ถูกต้องบนหน้าจอ เราควรโฟกัสที่อะไรก่อน