เมื่อไม่นานมานี้มีคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาในสมอง “แบบไหนถึงจะเรียกว่ายั่งยืนวะ?” … มันเกิดขึ้นเพราะเราบอกตัวเองเสมอว่าอยากให้บริษัทเติบโตอย่างยั่งยืน
ถึงแม้จะตีความได้หลากหลายแต่ในวินาทีนั้นเราเลือกที่จะตอบตัวเองว่าว่า “ทำให้บริษัทเราพร้อมจะปฏิเสธงานหรือพาร์ทเนอร์หรือลูกค้ารายไหนก็ได้ที่เราไม่อยากร่วมงานด้วย”
“ทำให้บริษัทเราเป็นอิสระจากการถูกบังคับให้ทำอะไรที่ไม่อยากทำ”
“นี่คือความยั่งยืนอย่างหนึ่ง เราอยากไปอยู่จุดนั้นให้ได้”
ความยั่งยืนคือการที่ทำในสิ่งที่ใจอยากทำ การได้ทำในสิ่งที่เชื่อมั่น การได้เดินตามแนวคิดและแนวทางของตัวเอง … การจะไปถึงจุดที่จะนั้นได้ต้องการรวามเข้มแข็งและกลยุทธ์ที่ชัดเจนของบริษัท
- เมื่องานนี้ไม่น่าสนใจ เราพร้อมตอบว่า “ไม่”
- เมื่อพาร์ทเนอร์คนนี้เริ่มไม่จริงใจ เราพร้อมเดินออกห่าง
- เมื่อลูกค้ารายนี้เรียกร้องเกินความพอดี เราพร้อมปฏิเสธคำเรียกร้อง (หรือคำสั่ง) เหล่านั้นเพื่อรักษาไว้ซึ่งเป้าหมายของเรา
ความยั่งยืนไม่ใช่เรื่องจำนวนเงินในบัญชีธนาคารเพียงอย่างเดียว ความยั่งยืนหมายถึงความมีอิสระและความรู้สึกเติมเต็มที่เงินหาซื้อไม่ได้
นี่คือสิ่งที่ต้องคิดและหาทางสร้างให้มันเป็นจริงอยู่ทุกวัน … ไม่ใช่แค่สำหรับบริษัทแต่กับตัวเองด้วย เมื่อเป็นเรื่องส่วนตัวเราก็จะพร้อมที่จะปฏิเสธบางอย่างเพื่อรักษาความเป็นตัวเองไว้