เส้นบางๆระหว่างความรับผิดชอบและความใส่ใจ
ผมทอดไข่เจียวครบตามที่เชฟสั่ง — ผมมีความรับผิดชอบ
ผมตีไข่ตามเข็มนาฬิกาจำนวน 59 ครั้ง แล้วค่อยโรยเกลือหนึ่งหยิบมือ ตีไข่อีก 21 ครั้ง แล้วจึงตั้งกระทะไฟอ่อน ใส่เนยที่อุณหภูมิห้องลงไป เกลี่ยเนยให้ทั่ว หันกลับไปหยิบหัวหอมและมะเขือเทศที่หั่นเต๋าไว้ใส่ลงไปในไข่ หันกลับมาอีกทีสังเกตเห็นควันจากกระทะแล้วก็ให้สงสัยตัวเองว่าไฟแรงเกินไป เนยอุณหภูมิสูงไปแล้วรึเปล่า?
เพื่อความแน่ใจ ยกกระทะลง ตั้งกระทะอีกใบแล้วเริ่มต้นใหม่ จนครั้งนี้เนยหอมได้ที่ ใส่ไข่ลงไป ยกกระทะให้พ้นไฟเล็กน้อย ค่อยๆตะล่อมไข่ที่ยังเหลวด้วยตะหลิวพลาสติกอย่างดี ใจเย็น ไฟอ่อน เลี้ยงไข่ไปเรื่อยๆ เห็นไข่เริ่มจับตัวที่ขอบกระทะ ค่อยๆสอดตะหลิวเข้าไปใต้ไข่แล้วยกขึ้นเบาๆให้ไข่ตรงกลางที่ยังเหลวอยู่ได้โดนความร้อนอย่างทั่วถึง ทิ้งไว้อีกครึ่งนาทีแล้วค่อยๆม้วนไข่จากด้านใกล้ตัวไปด้านนอก ทีละนิด ใจเย็นๆ ม้วนจนเกือบจะครบรอบ หยิบจานเซรามิกอุ่นๆมาถือไว้ด้วยมือซ้าย ค่อยๆคว่ำกระทะพร้อมไข่ที่ม้วนไว้ด้วยมือขวาลงบนจานในครั้งเดียว
ฟื้บบบ
โรยต้นหอมด้านบนเล็กน้อย พริกไทยบดสดๆอีกหน่อย … พร้อมเสิร์ฟ
และผมในเวอร์ชั่นนี้คือผมที่ใส่ใจ
กลายเป็นว่าความรับผิดชอบกับความใส่ใจไม่มีอะไรใกล้กันเลย
ใครๆก็รับผิดชอบได้ … คนใส่ใจสิ หายากขึ้นทุกวัน ถ้าเรามีคุณสมบัติข้อนี้ เราจะเป็นคนที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง อย่างยิ่งจริงๆ 💁🏼♂️