“มันช้าไปนะ”
“ทำไมใช้เวลานานขนาดนั้นละ”
บางครั้งได้ยินได้ฟังประโยคแบบนี้ก็รู้สึกแย่ๆ ไม่ใช่เพราะเราคิดโทษตัวเองว่าทำงานช้าไม่ทันการณ์ ไม่ใช่เพราะความกดดันของเส้นตายและนาฬิกาที่นับถอยหลังอยู่ตลอดเวลา
แต่มันเป็นเพราะเราจะตั้งคำถาม (ในใจ) กลับไปที่คนพูดประโยคพวกนั้นว่า
“แล้วคุณและพวกของคุณทำงานเร็วแค่ไหนกัน?”
และเกือบทุกครั้งคำตอบที่เราได้คือ “ก็ไม่เห็นจะกระตือรือร้นกว่าหรือเร็วกว่าหรือดีกว่าผมเลย”
ถ้าคุณและพวกของคุณก็ชักช้ายืดยาด … แต่คุณมาเร่งมาไล่กับพวกผม … อืม สองมาตรฐานนะ
ความจริงคือเราไม่ควรมีสองมาตรฐาน ถ้าเราช้าเราก็ไม่ควรไปกล่าวโทษว่าคนอื่นทำงานช้าไปแบบพร่ำเพรื่อ ถ้าเราทำงานไม่เรียบร้อยก็ไม่ควรไปตำหนิคนที่ทำงานผิดพลาดอย่างเอาเป็นเอาตาย ถ้าเราไม่ใช่คนดูแลรักษาสุขภาพก็ไม่ควรไปจับผิดคนอื่นว่าคนนี้น้ำหนักเกินคนนั้นน้ำหนักขาด
มาตรฐานที่เราสร้างให้กับตัวเราคือมาตรฐานที่เราต้องยึดถือในการทำงานร่วมกับคนอื่นเช่นกัน ถ้าอยากได้งานเร็วเราต้องทำงานเร็วให้เห็นเป็นตัวอย่างก่อน ถ้าเราอยากได้งานดีมีคุณภาพเราต้องรักษามาตรฐานระดับสูงไว้ให้ได้เพื่อเป็นเกราะป้องกัน ถ้าอยากได้เพื่อนร่วมทีมที่มีวินัยเราต้องแสดงให้เห็นว่าเรามีวินัยมากกว่าที่เราร้องขอ
ถ้าตัวเองทำไม่ได้ … ทำไมถึงกล้าคาดหวังให้คนอื่นทำได้ละ 😐