เราเดินออกไปยืนหน้าชั้นเรียน เราเปิดประตูห้องประชุม เราก้าวเท้าขึ้นเวที … หน้าที่หลักของเราคือนำเสนอ เล่าเรื่อง และถ่ายทอดความรู้
เป้าหมายหลักของเราก็คือต้องการให้ผู้ฟังได้รับอะไรดีๆไปบ้าง ยิ่งมากยิ่งดี ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน อาจารย์ประจำวิชา ครูใหญ่ อธิการบดี เพื่อนร่วมงาน ผู้บริหารสูงสุด พาร์ทเนอร์ ลูกค้า ผู้ใช้ ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะทาง นักวิชาการ หรือแม้แต่คนทั่วไป
เมื่อวินาทีนั้นมาถึงเราถามตัวเองว่า “ฉันกำลังจะพูดกับใคร?” …
- ใช่ท่านประธานในที่ประชุมรึเปล่า?
- ใช่ผู้บริหารสูงสุดในห้องรึเปล่า?
- หรือจะเป็นคนที่เราคิดว่าเก่งและฉลาดที่สุดในหมู่ผู้ฟัง?
- หรือว่าต้องโฟกัสไปคนกลุ่มใหญ่ในนั้น?
- เอ๊ะ หรือว่าเรากำลังจะต้องพูดกับทุกคน?
ไม่ใช่เลย ไม่ว่าจะในสถานการณ์ไหน … เราต้องพูดกับคนที่ข้อมูลและมีความเข้าใจในประเด็นที่เรากำลังจะพูดน้อยที่สุดต่างหาก 🔊
เพราะเป้าหมายคือให้ทุกคนได้อะไรติดมือกลับบ้านไปบ้าง … ทุกคนนั้นรวมถึงคนที่รู้น้อยที่สุด คนที่เข้าใจน้อยที่สุด คนใหม่ คนเก่า หรือคนที่ไม่เคยรับรู้เรื่องเหล่านี้มาก่อน
เพราะเป้าหมายจะสำเร็จได้เมื่อเราไม่พยายามทำตัวฉลาดเกินคนฟัง ไม่โชว์ออฟด้วยการใช้ศัพท์เทคนิคแบบรัวๆหรือไทยคำอังกฤษสามคำ
เพราะเป้าหมายจะสำเร็จได้เมื่อเราใช้เวลาคิดและเตรียมตัวอย่างมากพอ เมื่อเราแก้สคริปต์ครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อให้มั่นใจว่ามันง่ายต่อการเข้าใจ
เพราะเป้าหมายจะสำเร็จได้เมื่อเราตั้งใจพูดกับคนกลุ่มนี้ด้วยความเคารพด้วยความเข้าใจและด้วยความจริงใจ
เพราะเป้าหมายจะสำเร็จได้เมื่อเราไม่ทอดทิ้งคนกลุ่มนี้ เมื่อเราเตือนตัวเองอยู่ตลอดเวลาว่า “ฉันกำลังพูดอยู่กับใคร” 🗣