เข้าใจดีว่าทุกคนฝันและหวังไว้สูง ความสามารถ ความฉลาด รูปลักษณ์ อารมณ์ ความประทับใจของสินค้าของซอฟต์แวร์ที่เราซุ่มพัฒนาอยู่
แต่เวลาและความกดดันไม่ใช่เพื่อนที่ดีของเราในตอนนี้ ทุกอย่างดูล่าช้าไม่ทันใจ หลายอย่างเสร็จไปแค่ครึ่งเดียวและไม่ใกล้เคียงกับภาพแรกที่เราจินตนาการไว้เท่าไร
เราเริ่มรับรู้และเริ่มยอมรับว่าการทำให้สมบูรณ์แบบคงเป็นไปไม่ได้แล้ว คำถามสำคัญที่ตามมาคือเราจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เราก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันไม่ดีพอ
1. ลุยต่อไป โชว์งานออกไปทั้งแบบนั้น
2. รีบปรับแผน กลับมายืนเหยียบพื้นดินและมองโลกในความเป็นจริงมากขึ้น
3. เลื่อนแผนออกไปอีก เท่าที่มันจำเป็น
เมื่อก่อนเราอาจจะเลือกข้อสอง เลือกลดความคาดหวังของตัวเองลงมาเพื่อทำให้ทีมมั่นใจว่าซอฟต์แวร์ที่กำลังจะถูกปล่อยออกไปนั้นถูกต้องและสมบูรณ์ในตัวเองมากที่สุด
เราอาจจะเคยเลือกที่จะทำน้อยลงเพื่อทำให้ดีขึ้น
เลือกที่จะใช้สิ่งพื้นฐานที่ดูสมบูรณ์มากกว่าใส่ลูกเล่นที่เสร็จครึ่งๆกลางๆและดูเหมือนไม่ตั้งใจทำลงไป
แต่กับวันนี้ … ทางเลือกที่สองอาจจะไม่ดีที่สุดเสมอไป ในเมื่อเรายังหวังสูงเหมือนเดิม และเส้นทางเดินของเรายังยากลำบากและล่าช้ากว่าที่คิดไว้เหมือนเดิม การเลือกข้อสองคือการลดมาตรฐานในรูปแบบหนึ่ง ถ้าถามตัวเองอย่างจริงจังว่าเรารู้สึกดีแค่ไหนกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า?
หรือเราจะกัดฟันเลือกทางที่สาม เลือกที่จะเลื่อนเพราะความจำเป็น เพราะเราต้องการเวลามากกว่านี้ เพราะแค่ขั้นที่สองมันก็ยังไม่ดีพออยู่ดี
เพราะไม่ใช่ว่าทุกครั้งการเร่งทำเพื่อให้เสร็จ การลดความคาดหวังเพื่อเพิ่มคุณภาพมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดอีกแล้ว … เมื่อของดีต้องใช้เวลา เพราะมาตรฐานของเราต้องการเวลา เราก็ต้องเพิ่มเวลา
อย่าส่งมอบของที่เสร็จแค่ครึ่งเดียวออกไป และไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนการตัดสินใจแบบนี้จะไม่ผิด