สิ่งที่แบ่งแยกคนสองกลุ่มนี้ออกจากกันไม่ใช่ความสามารถหรือผลงานที่ได้ออกมาเสมอไป … มันคือคุณลักษณะส่วนตัวของแต่ละบุคคลมากกว่า
มือสมัครเล่น — ทำเมื่อรู้สึกอยากทำ
มืออาชีพ — ทำถึงแม้จะไม่รู้สึกอยากทำเลย
มือสมัครเล่นมาบ้างไม่มาบ้าง มืออาชีพไม่มาไม่เคยขาด
มือสมัครเล่นทำงานตามอารมณ์ มืออาชีพทำงานด้วย … ความเป็นมืออาชีพ
มือสมัครเล่น — เลิกเมื่อยากเลิก
มืออาชีพ — ไม่เลิกแม้จะไม่อยากทำต่อ
นั่นแหละที่เราเรียกพวกเขาว่ามืออาชีพ
หลายครั้งมืออาชีพมีวันที่แย่ๆ ผลงานออกมาไม่ดี ผลลัพธ์ไม่เป็นไปตามาตรฐานที่ตั้งไว้ แต่พวกเขาไม่เคยหยุด วันรุ่งขึ้นต่อให้หมดแรงกายแรงใจแค่ไหน พวกเขาก็มานั่งรอที่เดิม เพื่อทำเรื่องเดิม อีกครั้ง ถึงแม้ทุกเซลล์ในร่างกายจะบอกพวกเขาว่า “พอก่อน”
เพราะความมุ่งมั่นที่เป็นลักษณะนิสัยส่วนตัวของคนกลุ่มนี้ เราจึงเรียกพวกเขาว่ามืออาชีพ
บางวันมือสมัครเล่นฟอร์มดี ทำผลงานได้เกินเป้า แต่วันรุ่งขึ้นอาจจะมีเรื่องอื่นมาดึงความสนใจพวกเขาไปหมด พวกเขาอาจจะมาหรือไม่มา เราไม่สามารถคาดเดาได้ พวกเขาอาจจะทำผลงานดีหรือแย่ เราไม่สามารถคาดเดาได้
นั่นคือมือสมัครเล่น
ถ้าเราอยากเรียกตัวเองว่ามืออาชีพ … บางทีมันก็ไม่ได้ขึ้นกับผลงานหรือความสามารถซะทั้งหมดหรอก มันอยู่ที่ว่าเรายังคงอดทนทำเรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าถึงแม้ในใจจะบอกว่า “ไม่ไหวแล้ว” ก็ตาม
สิ่งแรกที่มืออาชีพทำคือไม่เคยขาดงาน ขาดซ้อม ขาดเรียน ... พวกเขาแสดงตัวเสมอไม่ว่าจะอยู่ภายใต้สภาวะแบบไหนก็ตาม