หลักการในการตัดสินใจทำหรือไม่ทำอะไรสักอย่างไม่ใช่เรื่องยาก ถ้าเราตั้งกฎเกณฑ์ไว้กับตัวเองแบบนี้
“ถ้าทำแล้วไม่ดีก็อย่าทำซะดีกว่า”
และถ้าเราจะทำมาหากินกับอะไรสักอย่างแล้ว ต้องมั่นใจมากๆว่าสิ่งนั้นต้องออกมาดี อย่างน้อยก็ต้องดีกว่าคนทั่วไปทำ ประมาณว่า
- ถ้าเสียเงินมากินอาคารนอกบ้านแล้วกลายเป็นว่ารสชาติที่เชฟทำมาให้มันแย่จนต้องพูดกับคนข้างๆว่า “ฉันทำเองอร่อยกว่าอีก” หรือ
- ถ้าเสียเงินมาดูคอนเสิร์ตแล้วกลายเป็นว่านักร้องแสดงได้แย่จนเกินรับได้จนต้องพูดกับเพื่อนข้างๆว่า “ไปร้องคาราโอเกะกันคุ้มกว่าอีก”
- ถ้าเสียเงินจ้างทำเวปไซต์แล้วกลายเป็นว่าดีไซเนอร์ส่งผลลงานที่ไม่ถึงมาตรฐานถึงขนาดที่ต้องพึมพำกับตัวเองว่า “จ้างเด็กฝึกงานทำยังดีกว่าเลย”
ถ้าผลงานของเราออกมาเป็นแบบนี้ จนได้เสียงตอบรับจากลูกค้าแบบนี้ … เราต้องพิจารณาตัวเองอย่างหนักหน่วง
ถ้าทำแล้วไม่ได้ดีก็อย่าทำ … แต่ถ้าทำไปแล้วเกิดผลงานออกมาแย่ก็อย่าเอามาเปิดเผยเพียงเพราะเสียดายเวลาและแรงงานที่ได้อุตส่าห์ทำไป มันก็เหมือนทอดไข่ไหม้ๆก็อย่าเอามาเสิร์ฟ เพราะถ้าไม่เสิร์ฟก็ไม่มีใครรู้ว่าเราทำไข่ไหม้ กลับกัน … ถ้าเอาไข่ดำเกรียมมาโป๊ะอยู่บนจาน
ก็จบกันเลย