เคล็ดลับหนึ่งที่จะช่วยให้เรามีกำลังใจทำงานอย่างเต็มที่เพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ (ไม่ใช่เพื่อความสมบูรณ์แบบซึ่งไม่มีอยู่จริง) คือสิ่งนี้
“จงภูมิใจกับงานทุกชิ้นที่ทำ — จะดีจะเลว จะน่าเกลียดจะสวยงาม — และไม่ว่าใครจะคิดอย่างไร”
หลายครั้งเหมือนทำดีไปแล้วไม่ได้อะไรใช่มั้ย? ไม่ได้รับคำชื่นชม ไม่มีใครใส่ใจ ไม่ฮิตติดตลาด … ถ้าเราทำดีที่สุดแล้วหน้าที่เรามีอย่างเดียวคือช่างมันแล้วก้มหน้าก้มตาทำงานชิ้นใหม่ทันที คิดหาทางทำมันให้ดีกว่าเดิม ยกระดับมาตรฐานของตัวเองขึ้นไปเรื่อยๆ อย่าหยุด อย่าท้อ เพราะเสียงชื่นชมเสียงปรบมือนั้นไม่สำคัญเท่าการเอาชนะตัวเอง
มองงานตัวเองให้เป็นวิวัฒนการ สิ่งที่แตกต่างออกไปอาจจะเป็นเรื่องของสไตล์ แต่ที่คงเดิมคือความตั้งใจและความภูมิใจ เมื่อปีก่อนเราคิดว่ามันก็สวยและดีที่สุดแล้วนะ ย้อนกลับไปเปิดดูใหม่วันนี้ … ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไรนั่นเพราะเราก้าวมาไกลกว่าเดิมมาก แต่เราก็ภูมิใจกับมันว่า ณ เวลานั้น เราได้ทำมันอย่างเต็มที่ที่สุดแล้ว
ถ้าเราไม่พราวด์ในงานของตัวเอง — แล้วเราจะคาดหวังให้คนอื่นมารู้สึกแบบนี้กับมันได้ยังอย่าง?