ก่อนเรามีทีมงาน … เราทำงานคนเดียว
คนเดียวแปลว่าตั้งแต่เช้าจนค่ำ เราไม่มีใครนอกจากตัวเอง
จนวันที่เริ่มมีเพื่อนมาร่วมเดินทางไปกับเราด้วย … เรามีความรู้สึกปลอดภัยขึ้นเพราะการมีเพื่อนคู่คิด มีเพื่อนที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกันได้
เรามีความหวังว่าจะมีคนที่เราพึ่งพาได้
แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น
เพราะคำว่าพึ่งพามันต้องการเวลาในการก่อร่างสร้างตัว
มันต้องเริ่มต้นจากความเชื่อใจ — เราเชื่อใจอีกฝ่ายได้ อีกฝ่ายก็เชื่อใจเราได้ เมื่อไร?
มันจะเป็นเรื่องของความเข้ากันได้ของนิสัยใจคอ — เราโอเคกับเขา เขาเข้าใจสไตล์การทำงานของเรา เมื่อไร?
มันต้องการคนที่มีความพร้อมทั้งทักษะและประสบการณ์ — เราเติมเต็มที่ส่วนที่เขาขาด เขามีความสามารถมากพอในการรับผิดชอบงานอีกส่วนหนึ่ง พร้อมหรือไม่?
และที่สำคัญ
มันคือการมองเป้าหมายเดียวกันด้วยแรงผลักดันภายในที่ไม่ต่างกัน — เราสู้เพื่อเขา และเขาก็จะสู้เพื่อเราด้วยความทุ่มเทและความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของในงาน เราไปถึงจุดนั้นรึยัง?
พึ่งพาจึงยากกว่าที่เห็นมาก
มีทีมงานไม่ได้แปลว่ามีคนที่พึ่งพาได้
ทุกคนในทีมไม่ได้เป็นคนที่พร้อมจะเป็นที่พึ่งให้คนอื่น
ไม่มีใครผิด ไม่มีใครถูก … และทุกอย่างก็มีจุดต่ำสุดของมัน ในกรณีนี้คือเราต้องกลับมาพึ่งตัวเองให้มากที่สุดเอาไว้ก่อน 🥹