คำพูดติดปากเมื่ออะไรๆไม่เป็นใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อขายไม่ออกคือ … “มันไม่มีดีมานด์”
ประมาณว่าไม่มีใครอยากได้สิ่งนี้แล้ว สินค้าและบริการเก่าๆพวกนี้มันตกยุคไปแล้ว
พูดแบบนี้ไม่ถูกต้องเท่าไร
“สมัยนี้ไม่มีใครอ่านหนังสือพิมพ์กันแล้ว”
“เห็นสถิติมั้ย คนดูทีวีลดลงทุกปี ยิ่งเด็กรุ่นใหม่นี่ไม่เปิดเลย”
“พอๆกับขายแผ่นซีดีกับขายเพลงยกอัมบั้มออนไลน์เลย เจ๊งกันเป็นแถบ”
จริงๆแล้วหนังสือพิมพ์ รายการโทรทัศน์ และดนตรีกับเพลงไม่เคยตกยุค เพียงแค่มันเปลี่ยนรูปแบบการเข้าถึงไปเท่านั้นเอง
สิ่งที่ขาดไปคือซัพพลายหรืออุปทาน ซึ่งแปลว่าคนทำธุรกิจแบบเดิมๆไม่สามารถตอบโจทย์ความต้องการ (อุปสงค์) ได้อย่างสมบูรณ์นั่นเอง 😪
เดี๋ยวนี้บริษัทที่เคยพิมพ์หนังสือพิมพ์ขายเปลี่ยนมาขายสมาชิกรายเดือนแทน — รุ่งเรืองกว่าเก่า
ยูทูปและวิดีโอออนดีมานด์อีกเป็นสิบที่กลายเป็นช่องทางหลักในการเข้าถึงรายการบันเทิง กีฬา และความรู้
สปอติฟายคือผู้นำที่ให้บริการเพลงเป็นล้านเพลงแก่สมาชิกนับ 100 ล้านคนทั่วโลก
บางทีการโยนความผิดให้อุปสงค์มันก็ง่ายดี มันเป็นเรื่องของตลาด มันเป็นกลไกการหมุนไปของโลก เราไม่ผิด
ถ้ายอมรับความจริงสักนิดก็จะเห็นว่า … เพราะเราทำอุปทานให้มันดีและเหมาะสมไม่ได้ต่างหาก จะเหนือหรือใต้ ความผิดพลาดก็อยู่กับเราอยู่ดี