เราเคยได้ยินว่า
- มีการลงทุนทำระบบจัดการคลังสินค้าเพื่อช่วยเหลือกลุ่มธุรกิจขนาดเล็กให้มีโอกาสเข้าถึงเทคโนโลยี แต่เพราะมันไม่สามารถเชื่อมโยงกับระบบอื่นๆได้ … งานนี้จึงเหมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ
- มีโครงการติดตั้งระบบบัตรโดยสารรถเมล์ แต่เพราะไม่เคยมีการศึกษาถึงผลกระทบเบื้องต้นด้านอื่น เช่น วิธีการซื้อบัตร วิธีการใช้บัตร การจัดการในชั่วโมงเร่งด่วน อนาคตของกระเป๋ารถเมล์ … งานนี้ก็ต้องถูกพับไปหลังจากลงทุนเงินไปแล้วก้อนใหญ่
- มีการสร้างระบบอำนวยความสะดวกในการนัดหมายที่ปรึกษาผู้เชี่ยวชาญทางธุรกิจตามสาขาสำนักงานต่างๆ แต่พวกเขาไม่ได้คิดถึงมุมที่ว่า “ทำไมต้องให้ลูกค้าเดินมาหาเรา ทำไมเราถึงไม่ส่งคนไปพบลูกค้า?” … และงานนี้ก็จะถูกดันให้เสร็จไปแบบงั้นๆ ไม่เหมาะสมกับการใช้งานจริง
- มีทีมงานถูกมอบหมายให้มาจัดการสร้าง รวบรวม จัดเก็บ และเปลี่ยนแปลงข้อมูลปริมาณมหาศาลของบริษัทและบริษัทในเครือ แต่ไม่เคยมีการตั้งวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนว่าทำไปเพื่ออะไรและเพื่อใคร … อีกไม่เกินสามเดือนทีมนี้จะถูกดึงกลับเพื่อไปทำงานอื่นเพราะงานนี้ไม่สร้างประโยชน์อะไร
- มีการจัดซื้อระบบการจัดเก็บข้อมูลการผลิตอย่างละเอียดมาในราคาที่ค่อนข้างสูง แต่เพราะไม่เคยประเมินความสามารถของทีมงานผู้ใช้ … ข้อมูลที่ได้มาจึงไร้ประโยชน์เพราะไม่มีใครมีความสามารถเพียงพอที่จะหยิบไปใช้
ตัวอย่างของคำว่า “ขอให้ได้มีไว้ก่อน”
ความสูญเสียทั้งโอกาสและทรัพยากรเพราะคำว่า “ขอให้ได้มีไว้ก่อน”
บทเรียนเหล่านี้จะคอยเตือนเราว่า “คำถามแรกไม่ใช่ อะไร? แต่เป็น เพื่ออะไร?” ✌🏼