เรารู้สึก …
สงสัย — Curious
- เมื่อรับงานใหม่ มันคืออะไร เราต้องทำอะไรบ้าง
- ทีมงานเราหละ? มีใครบ้าง ลูกค้า ผู้ใช้ ใครอีกที่เป็นเจ้านายเรา
- ข้อจำกัด? งบประมาณ เวลา คน สโคป คุณภาพ อื่นๆ
- … น่าสงสัยจริง
ฮึกเหิม — Courage
- ไม่เคยมีโปรเจกต์ไหนได้อย่างใจเรา โซลูชั่นไม่เข้าท่า เวลาน้อยไป คนที่มีทำงานไม่ได้เรื่อง ลูกค้าเอาแต่ใจ หัวหน้าเก่งแต่หาเรื่องจับผิด … ท่ามกลางปัญหาเรายังตระหนักถึงความรับผิดชอบ
- ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำ? งานแบบนี้ต้องเราเท่านั้น เราคนเดียวที่ทำได้ และต้องทำให้ได้
ตื่นเต้น — Excited
- ครั้งแรก (หรือทุกครั้งที่เราไม่ได้หลบอยู่หลังฉาก) … เจอทีมงานใหม่ครั้งแรก พรีเซ้นต์โซลูชั่นให้ลูกค้าฟังครั้งแรก
- ดีพลอยเพื่อส่งมอบงานรอบแรก เมื่อลูกค้าทดลองใช้โปรแกรมครั้งแรก
- เมื่อเห็นรอยยิ้มและได้ยินเสียงหัวเราะจากผู้ใช้
- เมื่อได้ไอเดียดีๆในการแก้ปัญหาที่เจอ การเขียนโปรเจกต์แพลนแบบใหม่ การจัดการประชุมรูปแบบใหม่ที่ดีกว่าเก่า
- ความตื่นเต้นที่กำลังจะได้แบ่งปันอะไรดีๆให้กับคนอื่น
ไม่มั่นใจ — Doubtful
- เมื่อคนทั้งโลกอยู่ตรงข้ามเรา เมื่อเราไม่เห็นด้วยกับวิธีการของหัวหน้าหรือลูกน้องหรือลูกค้าหรือทุกคน
- เมื่อไม่มีใครใส่ใจคำเตือนของเราที่ว่า “งานนี้ดีเลย์แน่นอน”
- เมื่อเราคิดว่าการแก้ปัญหาให้ลูกค้าด้วยวิธีการแบบนี้มันผิด
- เมื่อเราคิดว่าการบังคับให้ตัดทอนการเทสเพื่อส่งงานให้ตรงเวลาคือบาป
- เมื่อเราต้องฝืนใจรับการเปลี่ยนแปลงที่ไร้สาระจากลูกค้าผู้สูงศักดิ์
- ความไม่มั่นใจเกิดขึ้น “ทำงานกันแบบนี้ … มันจะไปรอดได้ยังไง?”
ผิดหวัง — Disappointed
- หลายอย่างไม่เป็นไปตามที่หวัง … ความไม่มั่นใจต่างๆกลายเป็นเรื่องร้าย
- ลูกค้าไม่ชอบงานที่ทีมทำอย่างไม่มีเหตุผล
- บั๊กเยอะ คุณภาพแย่ ช้าจนน่าเกลียด ใช้งานยาก … เกิดเป็นความประนีประนอมที่มากเกินไป ทุกอย่างถูกลดระดับลงมาทั้งหมดเพื่อให้งานเสร็จทันเวลา
- คนที่ควรจะอยู่ฝ่ายเดียวกันกลับมาขัดแข้งขัดขาและโยนความผิดให้กันเอง
- ผิดหวังที่สุดที่เรารู้ว่าเราทำได้ดีกว่านี้ (แค่ผิดหวังแต่ไม่เสียใจ)
ภูมิใจ — Proud
- ไม่ว่าจะยังไงก็ตามแต่ ความภูมิใจจะเกิดกับเรา ไม่มีงานไหนที่สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์และไม่มีงานไหนที่เลวร้ายจนหาความดีไม่เจอ
- เราภูมิใจที่ได้ทำสิ่งที่แตกต่าง เราภูมิใจที่เห็นความสำคัญของมนุษย์ด้วยกันมากกว่าเอกสาร คำสั่ง กระบวนการ งบประมาณ และโบนัส
- เราภูมิใจที่ความพยายามที่เราลงทุนไปไม่ได้สูญเปล่า มันคือความรู้ ประสบการณ์ มุมมอง และความเป็นเพื่อนที่เกิดขึ้นระหว่างทาง
- เราภูมิใจที่ถึงแม้จะมีความไม่มั่นใจและความขัดแย้งเกิดขึ้น แต่ยังพยายามนึกถึงเป้าหมายของโปรเจกต์เป็นหลัก พยายามผลักดันให้งานเดินหน้าด้วยความสามารถที่มี
ซาบซึ้ง — Grateful
- และเราซาบซึ้งทุกคนที่เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงที่สร้างงานให้เป็นรูปเป็นร่างจับต้องได้
- เราไม่ใช่คนทำงาน เราเป็นแค่คนสนับสนุนให้เกิดการทำงาน ไม่มีเราพวกเขาอยู่ได้ ไม่มีพวกเค้าเราก็ไร้ประโยชน์ … เราซาบซึ้งในความจริงใจและความช่วยเหลือจากทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง
ว่างเปล่า — Empty
- กลับสู่สถานะเริ่มแรกคือไม่มีอะไร เราเอาอะไรไปไม่ได้ โปรแกรม เอกสาร ทีมงาน ไม่มีอะไรเป็นของเราทั้งสิ้น ความพยายามที่เราลงทุนไปคือไร้ความหมายในรูปธรรม
- แต่มันมีความหมายมากในนามธรรม … ความรู้ ความรัก ความเข้าใจ และความรู้สึกถ่อมตนว่าเราก็เป็นแค่ส่วนหนึ่งของวงจรขนาดใหญ่ที่หมุนไปตลอดเวลา
- ไม่มีใครยิ่งใหญ่เกินกว่าวงจร ไม่มีใครทดแทนไม่ได้ … และปล่อยวาง
ไม่ใช่แค่กับโปรเจกต์ เมเนเจอร์ แต่ผมคิดว่าความรู้สึกทั้งแปดรูปแบบนี้เกิดขึ้นได้กับทุกคนทุกอาชีพ ส่วนตัวเชื่อว่าเราทุกคนควรมีโอกาสได้สัมผัสมันให้ครบ มันคือเส้นทางของชีวิต
ไม่ว่าจะอีกกี่ปี จะอยู่ที่ไหน อาชีพอะไร ยิ่งใหญ่แค่ไหน … ความรู้สึกทั้งแปดข้อนี้จะไม่หายไปหรอก ไม่ใช่ว่าเก่งแล้วจะไม่ผิดหวังหรือมีอำนาจแล้วจะทำงานด้วยความมั่นใจเกินร้อยเปอร์เซ็นต์
แนวทางที่ถูกต้องจึงไม่ใช่การกำจัดความรู้สึกที่เป็นลบออกไป แต่มันคือการเรียนรู้ที่จะอยู่กับความเป็นจริงทั้งทางบวกและลบอย่างสมดุล ⚖️