ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมทดลองบางอย่างกับการเขียนของผม จากแต่ก่อนที่ผมเขียนบทความวันละหนึ่งบทความ เขียนเช้าโพสต์เย็น ทุกอย่างก็ดูไม่มีปัญหาอะไรยกเว้นความกังวลใจนิดๆว่าถ้าวันไหนผมไม่มีเวลาขึ้นมาจริงๆจะทำยังไง
การทดลองนี้จึงได้เกิดขึ้น ผมลองเขียนบทความมากขึ้นเป็นสองบทความต่อวันเพื่อสำรองไว้ ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ผมก็มีบทความที่อยู่ในคิวโพสต์ห้าบทความ ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้น แต่ผมไม่หยุดแค่นั้น เรื่องนี้กลายเป็นกิจวัตรไป ผมเขียนวันละสองบทความทุกวันติดกันเกือบเดือนจนบทความที่มีล้นคิวไปเลย 20 กว่าบทความที่พร้อมโพสต์ตลอดเวลา
ผมโล่งใจขึ้นมาก ยังไงผมก็มั่นใจได้ว่าเป้าหมายในการโพสต์บทความทุกวันของผมยังคงอยู่อย่างมั่นคงแน่นอน แต่มันมีผลข้างเคียงเกิดขึ้นจากการทดลองนี้ครับ
ความคิดสร้างสรรค์และความรวดเร็วในการเขียนของผมลดลงอย่างเห็นได้ชัด
มันอาจจะเป็นเพราะเมื่อผมมีแบ็คอัพเยอะ ผมก็ไม่จำเป็นต้องกระตือรือร้นตื่นตัวในการคิดมากเท่าเดิม
มันอาจจะเป็นเพราะเมื่อผมไม่ต้องกังวลมาก ผมก็ไม่จำเป็นต้องเขียนทุกวันเหมือนแต่ก่อน
เมื่อมีดไม่ถูกลับ เมื่อฝีมือไม่ถูกขัดเกลา ความเฉียบคมคล่องแคล่วก็ลดลงเป็นธรรมดา
การทดลองครั้งนี้สอนให้รู้ว่าทางสายกลางดีที่สุด ไม่มีสำรองก็เสี่ยงเกินไป มีสำรองมากเกินไปก็ขาดแรงกระตุ้น
ผมจึงต้องปรับแผนใหม่ครับ จากเดิมสำรอง 20 ตอนนี้ขอสำรองไว้แค่ห้าบทความ กำลังดี
ผมไม่ได้มองเรื่องนี้แค่กับบทความและงานเขียนแต่กับอีกหลายเรื่องนะ การประเมินเวลาในโปรเจกต์ การเตรียมแบ็คล็อก การพัฒนาฟีเจอร์ การวางแผนธุรกิจ การลงทุน … ทุกอย่างเลย
มีแผนสำรองมากเกินไปก็ไม่ใช่เรื่องดี 👨🏿