เดือนที่แล้ว
- เราหยุดใส่ใจความเป็นไปของงาน
- เราพูดกับตัวเองว่า “ช่างมัน”
- เราลดระดับคุณภาพและมาตรฐาน
- เรายกเลิกการรีวิวงานในทีม
- เราบอกปัดความรับผิดชอบเรื่องบั๊กในโปรดักชั่น
- เราตอบอีเมลทีมซัพพอร์ตไปว่า “คิดว่าวิธีไหนดีก็เอาตามนั้นเลย”
สัปดาห์ที่แล้ว
- เราไม่ทำตามสัญญา
- เราไม่เข้าประชุมทั้งที่ตอบตกลงไปแล้ว
- เราเห็นปัญหาในโค๊ดแล้วไม่แก้ ไม่แจ้ง ไม่จด
- เราเจอช่องโหว่ในการทดสอบระบบแล้วก็ปล่อยผ่านไป
- เราไม่ใส่ใจเรื่องความยุ่งยากของการดีพลอยระบบ
- เราไม่คิดให้ดีก่อนเปลี่ยนลำดับความสำคัญของรีไควเม้นต์
- เราให้คำปรึกษาน้องๆแบบขอไปที
- อีกครั้งที่เราส่งมอบงานไม่ตรงเวลา
เมื่อวาน
- เราเข้าประชุมแบบไม่มีการเตรียมตัวทั้งที่เป็นเจ้าภาพ
- เราตั้งใจไม่รีวิวรีเควสที่มาจากลูกค้า
- เราไม่สนใจว่าคำพูดของเราจะทำร้ายจิตใจใครข้างๆหรือไม่
- เราบอกทีมว่า “ไม่ต้องทดสอบระบบแล้ว ส่งงานต่อไปให้ทีมนั้นเลย”
- เราไม่ต่อสู้เพื่อปกป้องวิสัยทัศน์และความเชื่อของตัวเอง
- เราไม่ใส่ใจว่าระบบที่ดีพลอยขึ้นไปเมื่อวานจะอยู่รอดได้กี่วัน
- เราก๊อปปี้และเพสท์โค๊ดจากคนอื่นมาทั้งฟังก์ชั่นแบบไม่แยแส
- เราบอกกับทีมว่า “เรื่องนี้คนนั้นรับผิดชอบ มีอะไรไปถามเอาเอง”
- อีกครั้งที่เราคิดว่า “ผู้ใช้มันโง่ ระบบง่ายๆแค่นี้ไม่เข้าใจรึไง”
เมื่อเช้า
- อีกครั้งที่เราบอกปัดคำของบประมาณเพื่อปรับปรุงความปลอดภัยของระบบ
- อีกครั้งที่เรามองข้ามความเป็นมาตรฐานในการทำงาน
- อีกครั้งที่เราไม่แคร์ว่าสิ่งที่เราฝันและสั่งกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงมันห่างไกลกันแค่ไหน
- อีกครั้งที่เราไม่ให้ความสำคัญกับงานนวัตกรรม
- อีกครั้งที่เราเอาแต่หาคนผิดเมื่อเกิดปัญหา
- อีกครั้งที่เราเข้างานสายจนเลยเวลาประชุมทีมตอนเช้า
- อีกครั้งที่เราไม่ส่งงานโดยไม่มีเหตุผลที่สมควร
- อีกครั้งที่เราหาทางลัดเพื่อทำงานให้เสร็จมากกว่าทางตรงเพื่อทำงานให้ดี
- อีกครั้งที่เราส่งงานโดยไม่ทดสอบให้ละเอียดก่อน
- อีกครั้งและอีกครั้งที่เรามีความคาดหวังกับคุณภาพของงานต่ำลง
พรุ่งนี้
- โปรเจกต์ดีเลย์
- โปรดักท์ขายไม่ออก
- คู่แข่งทิ้งห่าง
- มาตรฐานไม่มี
- ลูกค้าหนีหาย
- ลูกน้องหนีตาย
- ยอดขายตกต่ำ
- สภาพจิตใจย่ำแย่
- ความขัดแย้งเพิ่มพูน
- อนาคตสั่นคลอน
- อีกครั้งและอีกครั้งที่เราจะทำเหมือนเดิม เหมือนสัปดาห์ที่แล้ว อังคารที่ผ่านมา และเมื่อวาน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นพรุ่งนี้ไม่ได้มาจากการกระทำเพียงอย่างเดียว ครั้งเดียว โดยคนคนเดียว … ความหายนะไม่ได้มาแบบทันทีทันใดแต่มันก่อตัวและสะสมทีละนิดจากการขาดความใส่ใจของคนทีละคน
เราเป็นคนคนนั้นรึเปล่า? 👇🏽